16 “हाइ! हाइ! त्यो महानगरी, जो मलमल, बैजनि रे चम्कन्या रातो लत्ता लाइबर सुण, रत्न रे मोतिले सिङारिरइथी।
तइ आइमाइले बैजनि रे रातो लत्ता लाइराइथि, उइले आफ्ना शरीरलाइ सुण, रत्न रे मोतिले सिङारिएइ थी, तइका दाइन हातमि सुनको कटउरा थी जो दाखमद्यले भरियइ थी जइले घिनलाग्दो काम रे फोहोर यौन ब्यबहार जणाउन्छ।
पइ तिननले आफना-आफना मुन्टाइनि धुलो हालिबर रुनाइ रे बिलौना अद्दाइ यिसो भणबर कला हाल्ल पस्या, “हाइ! हाइ! त्यो महानगरी जाँ समुद्रमी जहाजका सबइ मालिक तइ सहरको सम्पत्तिका लाग्दा धनि भया। रे आब केवल एक घन्टामि यइमि भया सबइ कुरणी हराइसक्यो।
आत्माले मलाइ नियन्त्रण अर्यो, रे स्वर्गदुतले मलाइ उजाड ठाउँमि लइय्या। ताँ सात मुन्टा रे दस सिङ भया परमेश्वरको बिरुद्दमि निन्दाका नाउले भरिया चम्कन्या राता रङका राक्षसमि बसेइ एक आइमाइ मइले धेक्या।
जब तिननले सहरलाइ बल्लार्या आगो बठेइ धुवाँ धेक्द्या हुन, तिनन कला हाल्या हुन रे यिसो भणन्या हुन, “यइ महान सहर जस्तो और कोइ सहर आथिन।”