30 यदि परमेश्वरले आज हुन्या रे भोल आगाइनी खितिन्या घाँसलाइ परमेश्वरले यिसेरी शिङाद्दाहान भण्या, परमेश्वरले पक्का तमनलाइ हेरचाह अद्दाहान। तमरो बिश्वास इति कम क्याकि छ?”
तर आज हुन्या रे भोल आगाइनी खितिन्या मैदानको घाँसलाइ परमेश्वरले यिसेरी शिङाद्दाहान भण्या, ए अल्पविश्वासी हो, उनले तमनलाइ झिक कति बड्ता शिङाद्दाहान।
तब येशूले झट्ट हात तानिबर तइलाइ समाइ हाल्यो, रे तइलाइ भण्यो, ए अल्पविश्वासी, क्याकी संका अरन्छइ?
पबित्र सास्त्रले इसो भणन्छ, “सब मान्सन घाँस जसाइ हुन रे तिनरा सब सुन्दरता जंगली फुल जसा हुन। घाँस ओइलाउछ रे फुल जमिनमी झणि जान्छ,
येशूले तिननले सोच्या कुरणी था पाइबर तिनलाइ भण्यो, “ए अल्पविश्वासी हो! तमनसित प्रयाप्त रोटा आथिन भणि क्याकि तमन बहस अरन्छौ?
येशूले तिननलाइ भण्यो, “अल्पविश्वासी मान्सन हो, तमन क्याइ डराउन्छौ?” उठीबर उनले हुरि रे समुद्रलाइ हकार्यो, रे हुरि बिलकुल सान्त भयो।
तब उनले थोमालाइ भण्यो, “तेरा औला याँ राख, रे मेरा हात हेर तेरा हात याँ राख, रे मेरा कोखि समा पइ संका अद्द बन्द अर, रे बिश्वास अर कि म जिउनो छु।”
येशूले शिष्यालाइ सोध्यो, “कि तमनलाइ बिश्वास आथिन? क्याइ यिसेरी डराउछौ?”
बिश्वासि भाइन हो, होस अर्या, तमनमि हइ कसइमी भया दुष्ट रे अबिश्वासी हृदयले तमनलाइ जीवन दिन्या परमेश्वरलाइ इन्कार जन अरउ।
तब येशूले भण्यो, “हे बिश्वासहिन मान्सन! म कब सम्म तमसित रउलो? रे म कब सम्म म तमरो बिश्वास किलाइ रोकुँ? तेरा चेलोलाइ मेरा वाँ ल्या।”
यो सुणिबर येशूले भण्यो, “हे बिश्वासहिन मान्सन! म कब सम्म तमसित रउलो? रे म कब सम्म म तमरो बिश्वास किलाइ रोकुँ? तइ केटालाइ मेरा वाँ ल्यास।”
तब येशूले भण्यो, “हे बिश्वासहिन मान्सन! म कब सम्म तमसित रउलो? रे म कब सम्म तमरो बिश्वास किलाइ रोकुँ? तइ केटालाइ मेरा वाँ ल्यास।”