49 उतन्जेइ येशूका वाँ गयो रे, “गुरु जी!” भणबर यहूदाले येशूलाइ अंगालो हाल्यो रे भात्ति खायो।
सब बिश्वासि भाइनलाइ प्रेमसित अबिबादन अर।
तब उनलाइ पकोडाइ दिन्या यहूदाले सोध्यो, “गुरुज्यू, कि त्यो म हु?” उनले तइलाइ भण्यो, तु आफइ भण्नाछइ।
रे भण्यो, “यहुदि मान्सनका राजालाइ सलाम!” रे उनलाइ तिननले थप्पड लगइ हाण्यो।
हामरा चलन अन्सार तुइले मलाइ भाती खाइनि, तर यइले तम याँ आया धेकि मेरा खुट्टामी भाती खान छाडेइ आथिन।
रे उनलाइ सम्मान धेकाउनाइलाइ मजाकमि जोरले भण्यो “यहुदि मान्सनका राजा अमर रया, सलाम!”
रे मान्सनले बजारमि मान दिइबर अबिबादन अरेको मन पणउनाहान। तिननले यहुदि सभाघरमी मुख्य ठाउँ रे भोजमि आदरको ठाउँ बस्साइलाइ मन पढाउनाहान।
तर तम ‘गुरु’ जन भण, क्याकि तमरा गुरु एक मातर छन, रे तम सब भाइन जसाइ बराबर छौ।
येशूलाइ पकडाउनालाइ सहयोग अद्द्या यहूदाले तइ भिडका मान्सलाइ पइल्ली भणिराइथ्यो कि जइलाइ म गुरु जी भणबर अबिबादन अद्दउ, उन त्यो मान्स हुन उनलाइ समाया।
इसइ बेला शिष्याले उनलाइ यिसो भणबर बिन्ति अद्द पस्या, “गुरु, खानाइ खा।”