4 जइ घर तमन पसन्छौ ताँइ बस, रे ताँइ बठेइ बिदाबारि अर।
4 जइ घरका मान्सनले तमुलाइ स्वागत अद्दाहान्, तइ गाउँबटहइ बिदा नहुन्ज्यासम्म तसइ घरमि बस्।
“जइ सहर अथवा गाउँ तमन पसन्छौ, ताँ को योग्यछ भणि खोज, रे ताँ बठेइ बिदाबारि नहुनज्या सम्म ताँइ बस।
रे “जब कसइले तमलाइ आफ्ना घरमि बोलाउछ भण्या, जबसम्म तइ गाउँमी बसन्छौ तब सम्म ताँइ बस।
जब तइको रे तइका घरका सबको बप्तिस्मा भयो, तब तइले हामलाइ बिन्ति अरि, “यदि तमनले मलाइ प्रभुमि बिश्वास अद्देइ बइनि माणन्छौ भण्या मेरा घर आइबर बस।” रे तइले हामलाइ कर अद्द पसि।
उनले तिननलाइ भण्यो, “तमरो यात्रामि आफना निउति केइलगइ जन लैजा-न त लठ्ठी, नत झोला, न त रोटा, नत खल्टीनी रुप्या, न त सँङैनि दुइ जोड लत्ता।
जाँ तमरो स्वागत हुनइन तमन तइ सहर बठेइ निकलन्ज्या तिनरा बिरुद्दमि गबाहीको निउति आफना खुट्टा धुलो ट्ट्केइ दिया।”