35 पइ येशूले तिननलाइ भण्यो, “म त्यो रोटी हु जइले अनन्त जीवन दिन्छ। जो मेरा वाँ आउछ उ कभइ भोकाउन्या होइन रे जइले ममि बिश्वास अरन्छ त्यो कभइ तिसाउन्या आथिन
पबित्र आत्मा रे थुमाकि ब्याउलि भण्नछिन, “आस।” जइले सुणन्छ तइले भणँउ, आस। जइ तिस लागन्छे त्यो आइजाउ, जइले मन अरन्छ तइले जीवनको पानी उसोइ लैजाउ।
तब यहुदि मान्सनले उनरा बिसयमि गनगन अर्यो क्याकि उनले भण्यो, “स्वर्ग बठेइ ओलीबर आया रोटी म हु।”
तिनन कभइ भोकाउन्या रे तिसाउन्या होइन, तिनन आब घाम अथवा तातो कसइ चिजले लगइ पोलिनाइन।
पिताले मलाइ जति जाना दिनाहान तिन सब मेरा वाँ आउनाहान, जो मेरा वाँ आउनाहान उनलाइ म कसइ रितिले इन्कार अद्द्या आथिन।
ए सब कठीन काम अद्दयावाला रे बोजले चेपिया हो, मेरा वाँ आस, म तमनलाइ आराम दिन्या हु।
तमनलाइ भयानक दण्ड छ, अइल जइले धोअरिबर खायाछौ क्याकि तमन भोकाउन्या हौ। तमनलाइ भयानक दण्ड छ, तमन अइल हास्या, क्याकि तमन सोक अद्दया हउ रे रुन्या हौ।
तइ पछा उनले भण्यो, “तबइकिलाइ मइले मेरा पिता बठेइ नदिया सम्म कोइलगइ मेरा वाँ आउन सक्दैन भणि तमनलाइ भण्या हु।”
तर तमन अनन्त जीवन पाउनाइ मेरा वाँ आउनाइ इन्कार अरन्छौ।”
तइ स्वानिले उनलाइ भण्यो, “हजुर, मलाइ तसइ पानी दिय, रे मलाइ तिस लाग्द्या आथिन, रे याँ पानी भद्दाइ लगइ आउनु पड्डइन।”