5 “यो अँत्तर लगभग तीन सउ चादीका सिक्का भण्ना बरतामि बेच्च सकिन्थ्यो रे पैसा गरिबलाइ दिन सकिन्थ्यो।”
यो सुण्या पछा येशूले तइलाइ भण्यो, “तुलाइ आजी एक कुरणी कमी छ। तुसित भया तेरा जी-जति लगइ छन बेच रे गरिबलाइ पैसा दिदे। यदि तु इसो अरन्छै भण्या तुइलाइ स्वर्गमि धन मिल्या छ। रे मेरा शिष्य हुनाइलाइ मेरा पछा लाग।”
तमरो सम्पत्ति बेचिबर दान दिय। आफना निउति नचिरिन्या थैला बना। स्वर्गमि कभइ नास नहुन्या धन जम्मा अर। जाँ चोर आउनाइन रे किडा लगइ लाग्दाइन।
फिलिपले उनलाइ जबाफ दियो, “तिननले थोक थोकाइ खाय लगइ दुइ सय चाँदीका सिक्काका रोटाले पुग्द्या होइन।”
“आफना भाइका आँखामी भया झाड तम क्याकि धेकन्छौ, तर आफनाइ आँखामी भया मुणो था पाउनानु?
मान्सनसित एक दिनको द्याणी तोकिबर उइले तिननलाइ आफना अंगुरको बारीमि पठायो।
तर तइ नौकरले निकलिबर जान्जेइ आफना संङि नौकरमी हइ एक जानो भेट्यो, जो तइको एक सय चाँदीका सिक्काको रिणि रइछ। उइको गलो समाइबर तइले भण्यो, ‘तेरो तिद्दु पड्डया ऋण मलाइ तिर।’
तर उनरा शिष्यामि हइ एक जानो अर्थात उनलाइ पकोड्ड खोज्या यहूदा इस्करियोतले भण्यो,
तइले गरीबको ख्याल राखिबर यो भण्या थेइन, क्याकि त्यो चोर थ्यो, रे पैसाको थैलो तसइले राखन्थ्यो, रे ताँ बठेइ चोद्द्या अरन्थ्यो।
क्याकि यहूदा इस्करियोतसित पैसा थैली भया हुनाले येशूले तइलाइ काजबारका निउति हामलाइ केइ खाँचो छ कि तिन चिज किन्नाइ अथवा उइले गरिबलाइ केइ देउ भणबर भण्या हो कि भणि कत्तिले सोच्यो।