क्याकि म तमनलाइ भण्नउ, भौत अगमबक्ता रे राजाले तमनले जी धेकन्छौ, तिन धेक्द्या मन अरिराइथ्यो, तर धेकेइन्न, रे जी तमन सुणन्छौ तिन सुण्न्या मन अरिराइथ्यो, तर सुणेइन।”
साँच्चि म तमनलाइ भण्नउ, तमनले धेकेकि कुरणी भौत अगमबक्तानले रे धर्मिजनले हेद्दया उत्कट इच्छा अर्याथ्यो तर तिननले धेकेइन। तमनले सुण्या कुरणी सुणनाइ उत्कट इच्छा अर्याथ्यो, रे तिननले सुणेइन।
जब उन, अर्थात पबित्र आत्मा आउनाहान, तब उनले तमनलाइ त्यो सत्यको बारेमि सम्जिनाइलाइ एक कारण बन्या छ। क्याकि उन आफना अधिकार बठेइ बोल्या होइन। उन जी परमेश्वर बठेइ सुण्नाहान, तेइ बोल्ल्याहुन, रे हुनाइ आउन्या कुरणी तमनलाइ बताइदिनाहान।
तबइकिलाइ, हेर, म तमरा वाँ अगमबक्तान, बुद्दिमान मान्सन रे मोशाको कानुन सिकाउन्यावालालाइ पठाउनउ। तिन मध्ये कति जनालाइ तमनले माद्याहउ रे क्रुसमि टाँग्द्या हौ। रे कति जनालाइ आफना यहुदि सभाघरमी कोर्रा हाण्न्याहौ, रे तिननलाइ सहर बठेइ सहर खेद्द्याहौ।