12 Къаленъизге къайтынъыз, эй, сиз, умют эткен эсирлер! Бугунь бильдирем ки, сизден алынгъанны эки къат этип, сизге береджегим.
Эюп достлары ичюн дува эткенден сонъ, РАББИ онъа эвельки барлыгъыны къайтарды. Бундан гъайры, РАББИ Эюпта олгъанынынъ эки къат зиядесини берди.
Масхаралыгъынъыз ичюн эки къат аладжакъсынъыз. Ашалангъаны ичюн къысметине къуванаджакълар, озь топрагъында эки къат мульк аладжакълар, шенълиги сонъсуз оладжакъ.
Алла берген сёз ве ант денъишмез, чюнки Алла ялан айтып оламаз. Бу сёз ве ант бизни, яни Аллада сакъланув тапкъанларны ве оладжакъ шейлерге умют эткенлерни, юреклендирелер.
РАББИ бизни къорчалап, акълады, айдынъыз, кетейик, Сионда Алламыз РАББИмизнинъ ишлерини хабер этейик.
– Келеджегинъ ичюн умют бар, – дей РАББИ, – огъулларынъ озь топрагъына къайтаджакълар.
РАББИ хайырлыдыр, беля вакътында сакъланув еридир. Онъа ишангъанларны О, биле.
Анда онъа юзюмликлерни береджегим, Акъор вадийини онынъ ичюн умют къапусы япаджагъым. Анда о, яшлыгъында киби, Мысырдан чыкъкъан куньлерде киби, тюркюлер йырлайджакъ.
– Ерусалимнен йымшакъ лаф этинъиз, онъа хабер этинъиз: дженк вакъты битти, къабааты ичюн одеме этильди, бутюн ишлеген гуналары ичюн РАББИнинъ къолундан эки къат корьди.
РАББИ Сиондан гудюрдейджек, Ерусалимден сесини чыкъараджакъ. Коклер ве ер тепренеджек. Лякин РАББИ Озь халкъыны къорчалайджакъ, Исраиль огъулларына сакъланув ери оладжакъ.
О манъа шойле деди: – Инсан огълу! Бу кемиклер – бутюн Исраиль халкъыдыр. Олар: «Кемиклеримиз къуруп кетти, умютимиз гъайып олды, биз яшайыштан кесильдик», – дейлер.
Эй, Сион къызы, Ерусалим шеэри, къойлар ичюн къаравуллыкъ къуллеси, сен, эвельки киби, падишалыкънынъ баш шеэри оладжакъсынъ, ве Ерусалим халкъы падишалыкъ этеджек.
Устюндеки тозунъны къакъ, тур, эй, эсир Ерусалим! Бойнунъдан зынджырынъны чыкъар, эй, эсир Сионнынъ къызы!
Ойле кунь келеджек ки, Эфраим дагъындаки къаравуллар: «Турунъыз, Сионгъа котерилейик, РАББИге, бизим Алламызгъа кетейик!»
Олюлернинъ дюньясы Санъа шукюр этмез, олюм Сени макътамаз, мезаргъа тюшкенлер Санъа ишанмаз.
зинданда яткъанларгъа: «Чыкъынъыз», къаранлыкъта отургъанларгъа: «Корюнинъиз», – дейджегим. Ёллар бою айванларыны бакъаджакълар, эр тёпелеринде отлакълары оладжакъ.
Вавилон топрагъындан къуртулгъанларнынъ, къачкъанларнынъ сеслери эшитиле. Олар Сионда РАББИнинъ джезасы акъкъында, Сарайы ичюн Алламызнынъ джезасы акъкъында хабер этелер.
Шу умют – къайыкъкъа якъыр киби, о, джангъа ишанч ве хавфсызлыкъ бере. Бу умют ярдымынен биз Энъ Мукъаддес Ернинъ пердеси артына кечип оламыз.
Оларнынъ эписи эсир этиледжек, чукъургъа ташланаджакъ, зиндангъа къапатыладжакълар, чокъ вакъыт кечкен сонъ джезаланаджакълар.
Эй, Исраильнинъ Умюти! Яман вакъытларындаки Къуртарыджысы! Не ичюн мемлекетте бир ябанджы дайынсынъ, ялынъыз геджелемек ичюн кирген ёлджу кибисинъ?
– Я РАББИ! Сен меним кучюмсинъ, беля куню мени къорчалайсынъ ве сакълайсынъ. Дюньянынъ кенарларындан Санъа халкълар келип: «Деделеримиз бизге къалдыргъанлары – ялынъыз яланлар, бош шейлер ве файдасыз путлар, – дейджеклер.
РАББИ, Сен – Исраильнинъ ишанчысынъ! Сени ташлап кеткенлер эписи масхара оладжакълар. Сени ред эткенлернинъ адлары куль устюнде языладжакъ; олар РАББИни, тири сувнынъ чокърагъыны быракътылар.