16 Япаджакъ шейлеринъиз будыр: бири-биринъизге догърусыны айтынъыз, шеэр къапулары янында адалетли ве къавгъа-давасыз суд этинъиз,
Шунынъ ичюн, яланны четке ташлап, эр биринъиз озь якъындакилеринъизге догърусыны айтынъыз, чюнки биз бири-биримизге бир беденнинъ азалары оламыз.
– Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: Адалетли суд этинъиз, бири-биринъизге мерамет ве шефкъатнен янашынъыз.
Мен РАББИге дедим: «Сен меним Раббимсинъ, Сенден башкъа мен ичюн яхшы шей ёкъ».
Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: – Дёртюнджи, бешинджи, единджи ве онунджы айларнынъ аштан-сувдан вазгечкен куньлери Ехуда халкъы ичюн къуванч ве шенъли байрам оладжакъ. Акъикъатны ве аманлыкъны севинъиз.
Падишалыкъ эткенине ве акимиети тюбюнде аманлыкъ-тынчлыкъкъа сонъ олмайджакъ. Давутнынъ тахтындан эбедиен падишалыкъ этип, адалетнен ве догърулыкънен падишалыкъны пекитеджек ве къавийлештиреджек. Буларнынъ эписи – гъайрет ве буюк севгинен япылгъан Ордулар РАББИсининъ ишидир.
Керчек сёзлернинъ омрю узакъ, ялан лафнынъ исе – къыскъа.
Намуслы адам догърусыны айта, ялан шаатлыкъ эткен адам алдата.
Амма къоркъакъ, имансыз, игренч, адамларны ольдюрген, ороспу, джады, путперест ве бутюн яланджыларнынъ къысмети – атеш ве кукюрт янгъан гольдедир. Бу, экинджи олюмдир.
Бу ишлерде ич кимсе дин къардашларына акъсызлыкъ япмасын ве оларны алдатмасын, чюнки, эвельден сизлерге айткъанда тенбиелегенимиз киби, бутюн бу ишлер ичюн Алла джезалайджакъ.
Шунынъ ичюн, мен буны айтам ве Раббиден сизге ялварам: Алланы бильмеген халкълар киби, бош фикирлерге коре энди яшаманъыз.
Не де бахтлыдыр барыштырыджылар. Олар Алланынъ огъуллары дениледжеклер!
Шеэр байлары залымлыкъкъа толу, анда яшагъанлар ялан айталар, озь тиллеринен алдаталар.
Эй, инсан! Эйилик не олгъаны санъа бильдирильди, РАББИ сенден не истегени де хабер этильди: адалетли арекет этмек, мераметни севмек ве Алланънынъ огюнде юваш юрекнен яшамакъ.
Лякин адалет, сув киби, акъсын, акъикъат да, къурумайджакъ озен киби, олсун.
Яманлыкъны кореджек козюнъиз олмасын, лякин эйиликни севинъиз, шеэр араба къапусы янында адалетли суд этинъиз. Бельки о вакъыт РАББИ, Ордуларнынъ Алласы, Юсуфнынъ эвинден сагъ къалгъанларгъа мерамет косьтерир.
Хырсызламанъыз. Ялан айтманъыз. Бири-биринъизни алдатманъыз.
РАББИ бойле айта: Адалетнен ве догърулыкънен арекет этинъиз; джаны агъыргъанларны зорбанынъ къолундан къуртарынъыз; кельмешекнинъ, оксюзнинъ ве тул апайнынъ джаныны агъырттырманъыз, оларгъа акъсызлыкъ этменъиз. Бу ерде къабаатсыз къанны тёкменъиз.
файдасы ичюн параны бермесе, параны бергенде исе, фаиз истемесе, акъсыз ишлерни япмаса ве давалашкъан адамларны адалетли суд этсе,
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Исраиль ёлбашчылары, етер! Зулумлыкъ этмеге ве хорламагъа токътанъыз! Адалетли ве догъру арекет этинъиз. Меним халкъымны топракъларындан къувманъыз, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Къалгъан исраиллилер акъсызлыкъ этмейджек, ялан айтмайджакъ, оларнынъ арасында алдаткъан агъыз олмайджакъ. Олар, къойлар киби, тынч-аман яшайджакълар ве раатланаджакълар; оларны раатсызлагъан бири олмайджакъ.
РАББИ бойле дей: – Мен Сионгъа къайтаджагъым ве Ерусалим ичинде яшайджагъым. Ерусалимге «Акъикъат шеэри» дейджеклер, Ордулар РАББИсининъ дагъы «Азиз дагъ» деп адланаджакъ.
Амма мен сюрюнгенде, олар къуванып топланды; манъа уджюм эткенлер, мен бильмейим не ичюн, манъа къаршы топлашты, токътамайып мени къараладылар.