7 Эфраим къараман киби оладжакъ. Шарап ичкен киби, юреклери шенъленеджек. Огъуллары буны корип, къуванаджакъ, юреклери РАББИде севинеджек.
Ордуларнынъ РАББИси оларны къорчалайджакъ. Олар душманларыны ёкъ этеджек, сапан ташларыны таптайджакъ. Шарап киби, душманларнынъ къаныны ичеджеклер ве шамата чыкъараджакълар. Къурбан чанакълары киби, къурбан ерининъ кошелери киби, толу оладжакълар.
Сиз Месихни корьмеген олсанъыз да, Оны севесинъиз. Шимди Месихни корьмейип, Онъа инанасынъыз ве сёзнен анълатып олмагъан шуретли бир къуванчнен севинесинъиз
Раббиде олып, эр вакъыт къуванынъыз! Даа айтам: къуванынъыз!
Шунынъ ичюн юрегим къуванчкъа толды, тилимден шадлыкъ тёкюльди. Теним умют иле раатнен яшайджакъ.
Сиз де шимди дертлер чекесиз. Лякин Мен сизни кене кореджем, юреклеринъиз къуванчкъа толаджакъ, ве къуванчынъызны сизден ич кимсе тутып аламаз.
Рухум Къуртарыджым олгъан Аллада буюк къуванч тапты.
Бу пек яхшы ве аджайип олур! Йигитлер ве къызлар богъдай отьмегини ашайджакъ, янъы шарап ичеджек ве оларнынъ эр шейи яхшы оладжакъ.
Сион къызы, къуван! Исраиль, севин! Ерусалим къызы, джан-юректен къуванып шенълен!
эписи бир РАББИме къуванырым, мени къуртаргъан Аллама севинирим!
Оларгъа бир ёл ве бир юрек береджегим; олар омюрбилля Менден къоркъаджакълар, ве бойле этип, озьлери ве эвлятлары яхшылыкъ кореджеклер.
Буны корип, къуванаджакъсынъыз, беденлеринъиз, тазе от киби, кучьке толаджакъ. РАББИнинъ къолу къулларына белли оладжакъ, душманларына исе О, ачувланаджакъ.
Санъа тирилер, тек тирилер шукюр этелер, бугунь мен эткеним дайын, Сени макътайлар. Бабалар балаларына ишанчлыгъынъны анълата.
«Меним сайлагъанларыма тийменъиз, пейгъамберлериме яманлыкъ этменъиз!»
РАББИнинъ сеси янгъан атеш чыкъара.
Оларны буюк къоркъу басаджакъ, чюнки Алла тек инсафлыларнынъ арасындадыр.
Ханна дува окъуп, бойле деди: – Сен, РАББИ, манъа къуванч бересинъ, къуветим Сенден келе! Душманларымнынъ устюнден кулем – Сен мени олардан къуртардынъ!
Юсуф оларгъа озюнинъ софрасындан ашлар ёллай эди, Биньяминнинъ пайы исе, башкъаларына бакъкъанда, беш къат чокъ эди. Олар даа ички ичтилер ве Юсуфнен берабер сархошландылар.
Ибраим балаларына ве эписи несиллерине адалетли ве инсафлы яшайышны огретсин деп, РАББИнинъ ёлунда юрмеге эмир этсин деп, Мен оны сайлап алдым. Онъа бутюн ваде эткенлеримни япарым», – деп тюшюнди.
Бу ваде сизлернен балаларынъызгъа ве даа узакъта олгъан, бизим Алла Раббимиз чагъыргъан эписи адамларгъа берильген, – деди.
Узун омюрнен оны тойдураджагъым ве онъа къуртарувымны косьтереджегим!»
Кемиклерининъ ич бириси сынмасын деп, О, оларнынъ эписини сакълар.
Огъулларынъ эписини РАББИ акъкъында огретеджеклер, огъулларынъ буюк тынчлыкъ-аманлыкъ ичинде яшайджакъ.
Мен къулума Якъупкъа берген, баба-деделеринъиз яшагъан топракъларда олар яшайджакълар. Анда эм олар, эм оларнынъ балалары, эм торунлары даима яшайджакълар. Меним къулум Давут исе омюрбилля оларнынъ ёлбашчысы оладжакъ.
Эй, Сион халкъы, Алланъыз РАББИде къуван ве шенъленинъиз! О, ягъмурны сизге тамам кереги къадар береджек, ве, эвельки киби, кузьде ве баарьде ягъмурны ягъдыраджакъ.
О куню бойле дейджеклер: – Мына, бу – бизим Алламыз! Онъа ишандыкъ, ве О бизни къуртарды! Бу – РАББИдир! Биз Онъа ишандыкъ! О бизни къуртарды! Къуванып, шенъленейик!
О куню РАББИ Ерусалимде яшагъанларны къорчалайджакъ. О куню араларында энъ зайыф олгъан сою Давут киби оладжакъ, Давутнынъ сою исе оглеринде Алла киби, РАББИнинъ Мелеги киби оладжакъ.