5 РАББИ хайырлыдыр! Онынъ мерамети эбедийдир! Несильден несильге О, ишанчлы!
РАББИ бойле дей: – Коклер – тахтым, ер юзю – аякъларыма таяма. Меним ичюн эвни къайда къураджакъсынъыз? Раатланмагъа ерим не ерде оладжакъ?
Яхшылыгъым ичюн яманлыкъ этелер, севгиме къаршы нефрет берелер.
Къылычынъны ве балтанъны чыкъарып, мени къувалагъанларгъа къаршы чыкъ! Джаныма айт: «Мен сени къуртарырым!».
РАББИ – меним къудретим, меним макътав тюркюмдир, О, манъа къуртулыш берди. О, меним Аллам, Оны макътарым! О, бабамнынъ Алласы, Онынъ Адыны юксельтирим.
Я РАББИ! Сен Меним Алламсынъ, Сени юксельтип, Адынъны макътарым. Сен аджайип ишни яптынъ, эвель-эзельден ниет эткенинъни толусынен беджердинъ.
О куню бойле дейджексинъиз: – РАББИни макътанъыз! Адыны чагъырынъыз! Япкъан ишлери акъкъында халкъларгъа хабер этинъиз! Ады юдже олгъаныны акъылларына кетиринъиз!
Билинъиз ки, РАББИ – Алладыр, О, бизни яраткъан, бизлер де Онынъки оламыз! Биз Онынъ халкъы ве яйласынынъ къойлары оламыз.
Джаным кедерден иримекте, Сёзюнънен мени къуветлендир!
Чокъ бугъалар мени сарып алды, къуветли Башан бугъалары этрафымны сарды.
– Исраиль джемаатына бойле айт: Азиз олунъыз, чюнки Мен, РАББИ, сизинъ Алланъыз – азизим.
Давут падиша аякъ устюне турып, шойле деди: – Эй, къардашларым ве халкъым! Мени динъленъиз. Джан-гонълюмден РАББИнинъ Васиет Сандыгъы ичюн ве Алламызнынъ аякъ басмагъы ичюн бир раатлыкъ эви къурмагъа истедим. Къуруджылыкъ ичюн керек шейлерни азырлап къойдым.
Халкъым Менден даима узакълашмакъта. Оларны акъылларынен коклерге айланмагъа чагъыралар, амма кимсе бунъа ынтылмай.