7 Лякин инсан киби оледжексинъиз, эр бир башлыкъ киби тюшеджексинъиз!»
Бору сеси эп къуветлеше эди. Муса айта эди, ве Алла онъа давушнен джевап бере эди.
Къанун бозгъанларгъа Сенинъ ёлларынъны огретеджегим, ве гунакярлар Санъа къайтып келеджеклер.
Бу – Мерива суву эди. Исраиль огъуллары анда РАББИге къаршы къавгъа башладылар, ве РАББИ оларгъа озь мукъаддеслигини косьтерди.
Чокъ вакъыт кечти. Бу вакъыт ичинде Мысыр падишасы ольди. Исраиль огъуллары иштен инъильдей ве ярдым сорап, Аллагъа ялвара эдилер, ве агъыр ишлерден къыйналгъанлары ичюн ялварувлары Аллагъа котерильди.
Фыравун якъынлашкъанда, Исраиль огъуллары аркъаларына айланып бакътылар ве артларындан мысырлыларнынъ кельгенлерини корьдилер. Исраиль огъуллары пек къоркътылар ве ярдым сорап РАББИге ялвардылар.
Саба танъда РАББИ атеш ве булут дирегинден мысырлыларнынъ ордусына бакъты, ве оларнынъ сыраларыны къалабалыкъ этти.
Левий къабилесине шай деди: – Тум ве Ур алетлери сенинъ инсафлы адамынъдадыр. Сен оны Масса еринде сынадынъ, Мерива сувлары янында онен давалаштынъ.
– Харун олип, озь баба-деделерине къошуладжакъ. Исраиль огъулларына берген топракъкъа кирмейджек, чюнки сиз Мерива сувларында буюргъаныма бойсунмадынъыз.
Бойлеликнен, Исраиль огъулларына айт: «Мен – РАББИм. Сизни мысырлыларнынъ зулумындан алып чыкъарым, оларнынъ къуллугъындан азат этерим ве къудретимни косьтерип, буюк белялар ярдымынен сизлерни къуртарырым.
– Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым. Мен сени Мысыр топрагъындан, сен къуллукъ эткен ерден алып чыкътым.
Мен – Алланъ олгъан РАББИм. Мен сени Мысыр топрагъындан, къуллукъ эвинден чыкъардым.
– Онынъ ичюн бакъынъыз! – дей РАББИ. – Ойле куньлер келеяталар ки, о заман: «Исраиль огъулларыны Мысыр топрагъындан чыкъаргъан РАББИ тиридир!» – айткъанлар тапылмайджакълар.