2 Мен Санъа ишанам, Аллам, я РАББИ! Мени эписи къувалагъанлардан къуртар ве къорчала мени!
Сабагъадже ярдым сорап къычырам, О исе, арслангъа ошап, бутюн кемиклеримни парчалай. Гедже-куньдюз мени гъайып этесинъ.
Айыныкъ ве козь-къулакъ олунъыз. Душманынъыз Шейтан, окюрген арслан киби, юре ве биревни ютмакъ ичюн къыдыра.
Янымда Рабби турды ве манъа кучь берди, ве шу себептен мен Къуванчлы Хаберни бутюнлей бильдирдим, ве оны бутюн халкълар эшитти. Мен арсланнынъ агъзындан къуртулдым.
Падишанынъ гъазабы арсланнынъ окюрюгине ошай, онынъ разылыгъы исе – отнынъ устюнде чыкъ кибидир.
Озюни къаранлыкънен орьтти, къара, сувдан агъырлашкъан булутларгъа сарылды.
Ярамаз адам олмагъанымны билесинъ, ве Сенинъ къолунъдан мени кимсе къуртармайджакъ.
Меним, къулунънынъ эки огълум бар эди. Олар тарлада къавгъа эттилер, оларны айырмагъа исе кимсе ёкъ эди. Бириси экинджисини урып ольдюрди.
Лаиш сакинлерине кимсе ярдымгъа кельмеди, чюнки сидонлылар узакъ эди, къомшуларынен исе олар къатнашмай эдилер. Лаиш шеэри Бет-Реховнынъ янындаки вадийде ерлешкен эди. Дан адамлары бу шеэрни гъайрыдан къурып, анда ерлештилер.
Гъад къабилесине шай деди: – Гъаднынъ топракъларыны кенълештирген адам бахтлы олсун! О, арслан киби яшай, къолны ве башны парчалай.
Баш чалгъыджы ичюн. Аль-хашшеминит. Давутнынъ зебуры.
Я РАББИ, меним акъикъатымны динъле, фигъаныма къулакъ ас, ялансыз дудакъларымдан чыкъкъан дувамны къабул эт!
РАББИ къабаатламагъан адам, рухунда айнеджилик олмагъан адам не де бахтлыдыр!
Давут Арам-Нахараим ве Арам-Цованен дженк эткенде, Ёав къайтып, 12 000 эдомлыны Туз вадийинде ургъаны акъкъында язылгъан йыр.