4 Саба сесимни эшит, я РАББИ. Сабадан Сенинъ алдынъа дувамны кетирип, джевапны умютнен беклерим.
«Биз тилимизнен енъеджекмиз, дудакъларымыз бизнен! Ким бизге эфендилик япар?» – дей олар.
Эр кеснен муаббет яшамагъа ве азиз олмагъа тырышынъыз. Азиз олмагъан ич кимсе Раббини корьмез.
Сиз сёзлеринъизнен РАББИни ачувландырдынъыз. «Оны не ичюн ачувландырдыкъ?» – деп сорарсыз. Чюнки сиз: «Яманлыкъ эткен эр кес РАББИнинъ козюнде яхшыдыр. О, олардан разы», я да «Адалетли суд япкъан Алла не ерде?» – дейсинъиз.
О вакъыт темиз къурбанларны, атеште якъылгъан, бутюнлей якъылгъан къурбанларны Сен къабул этеджексинъ. О вакъыт Сенинъ къурбан еринъе таналарны кетирип къояджакълар.
Лякин ич бир арам шей, пис ишлер япкъан я да ялан айткъан ич бир адам онъа кирмейджек, тек Къозунынъ яшайыш китабында язылгъанлар анда киреджек.
Сенинъ саф козьлеринъ яманлыкъкъа бакъып оламаз, Сен акъсызлыкъкъа даянып оламайсынъ. Айса не ичюн имансызларгъа бакъып отурасынъ? Ярамазлар инсафлыларны ёкъ эткенде, не ичюн индемейсинъ?
Лякин Алла берген сёзюне коре, биз янъы ерни ве янъы коклерни – догърулыкъ булунгъан ерни беклеймиз.
Мен сахра пугъусына, харабеде къонгъан байкъушкъа ошайым.
Шеэрни ярыкълатмакъ ичюн не кунеш, не ай керек; оны Алланынъ Шурети ярыкълатаджакъ; шеэрге Къозу нур сачаджакъ.
Иса онъа шойле джевап берди: – Мени севген адам сёзюмни тутаджакъ, ве Бабам оны севеджек. Биз онъа келип, онен яшайджакъмыз.
Аллам! Билем ки, Сен юреклерни сынайсынъ, догъру юреклерни севесинъ! Мен джан-гонъюльден бутюн буларны бахшыш оларакъ бердим, шимди корем ки, мында топлангъан Сенинъ халкъынъ да къуванып Санъа бахшышлар кетире.
Эй, Алла, дува окъугъанымда, сесимни эшит, душман къоркъусындан джанымны сакъла!
Сенинъ къолларынъ къавий, къолунъ кучьлю, онъ къолунъ юксектир!