1 Давут озь огълу Авишаломдан къачаяткъан вакъытта бу зебурны айтты.
Башым беляда къалгъанда, РАББИмни чагъырдым, Алламдан имдат истедим. Сарайындан О, сесимни эшитти, яйгъаргъаным Онынъ къулагъына барып етти.
Авишалом ве исраиллилер Ерусалимге кельдилер. Ахитофел де оларнен берабер эди.
Бутюн халкъ бунъа джевап берип: – Онынъ къаны бизим ве балаларымызнынъ башында олсун! – деди.
Агъасы – къардашыны, бабасы – огълуны олюмге береджеклер. Балалар озь ана-бабаларына къаршы баш котерип, оларны ольдюреджеклер.
Олар эписи берабер топлашып, Исраильге къаршы дженк этмек ичюн, Мером озени янында ордунен ерлештилер.