1 Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ йыры.
Ич бир яратылгъан шей Алланынъ козьлеринден сакъланмаз, Онынъ козю огюнде эр шей ачыкъ ве чыплакътыр. Ве биз Онъа джевап береджекмиз.
Я РАББИ, Сен мени билесинъ, манъа бакъасынъ, юрегимнинъ Санъа ишангъаныны сынайсынъ. Къойларны киби, оларны соймагъа айыр, ольдюрилюв кунюне азырла!
РАББИ – меним къаям, меним къалем ве меним къуртарыджымдыр! Аллам – меним къаям, мен Онъа умют багълайым. О – меним къалкъаным, къуртулышымнынъ къувети, меним юксек, енъильмез керменим!
Эй, Сулейман, огълум! Бабанънынъ Алласыны биль. Онъа джан-гонъюльден ве озь ираденънен хызмет эт. РАББИ эписи юреклерни сынай, эписи ой-фикирлерни анълай. Эгер Оны къыдырсанъ, тапарсынъ. Эгер Оны унутып къалдырсанъ, О да сени эбедий къалдырыр.
о вакъыт Сен коклерден, Озюнъ булунгъан ерден эшит ве оларны багъышла. Эр кимсеге онынъ япкъанларына коре акъкъыны бер, чюнки Сен оларнынъ юреклерини билесинъ. Эписи инсан огъулларынынъ юреклерини тек Сен билесинъ!
Онынъ балаларыны ольдюреджегим, ве о вакъытта бутюн иманлылар джемиетлери биледжеклер ки, Мен адамларнынъ эм акъылларыны, эм юреклерини сынайым, эр биринъизге озь ишине коре береджегим.
Сонъ учюнджи кере Пётрдан сорады: – Юхан огълу Симон, сен Мени севесинъми? Озюнден учюнджи кере: «Мени севесинъми?» – деп сорагъанына Пётрнынъ джаны агъырды. – Рабби! Сен эр шейни билесинъ, мен Сени севгенимни де билесинъ, – деди Пётр. Иса онъа шойле деди: – Къойларымны ашат!
Тиатирадаки иманлылар джемиетининъ мелегине яз: «Алла Огълунынъ козьлери – алевленип янгъан атеш киби, аякълары йылтыратылгъан тунчкъа ошай. О, бойле дей:
Мен Санъа даа не айтмакъ мумкюним? Сен мени, къулунъны билесинъ, РАББИ-ТААЛЯ!
Сен отурасынъмы, кирип-чыкъасынъмы – Мен эписини билем. Сенинъ Манъа къаршы олгъан ачувынъны да билем.
Сенинъ огюнъде даа не къошып айтмакъ мумкюним? Сен мени, къулунъны билесинъ!
