2 Къолларынънынъ ишинден ашарсынъ сен. Бахтлысынъ сен, ве яхшылыкъ олсун санъа!
Мен ер юзюнде бир аджджы беля корьдим: Адамнынъ топлагъан байлыгъы онъа зарар кетире.
Адамлар богъдай ве шарап боллугъына къуваналар, лякин Сен меним юрегиме чокъча къуванч къойдынъ!
Умют тапарсынъ ве ишанырсынъ, этрафынъ сакълы олып, раат юкъларсынъ.
РАББИни къычырып чагъырырым, ве Озь мукъаддес дагъындан О мени эшитир. Сэла
Бу ерде уянып, козьлеримни ачтым. Юкъум татлы эди.
Мен оларгъа аманлыкъ васиетини береджегим, топракътан яман кийик айванларны ёкъ этеджегим, ве къойларым къоркъмайып, чёллерде яшайджакълар ве орманларда юкълайджакълар.
Ер юзюнде олгъан эписи ишлерни мен тюшюнип корьдим, эписи бошуна ве ель къувалавдыр!
Адамнынъ эписи заметлери тамакъ токълугъы ичюн, онынъ истеги исе токъ олмаз.
Янъгъыз бир адам бар эди, янында не огълу бар эди, не агъа-къардашы. Заметине сонъу олмагъан, зенгинлигине исе козю ич бир вакъыт тоймагъан эди. «Мен ким ичюн замет этем, джанымны яхшылыкътан марум этем?» Бу да – бош шей ве фена иштир.
Сенинъ чадырынъда эбедиен яшайым, къанатларынъ кольгесинде хавфсызлыкъ тапайым. Сэла
РАББИнинъ бахшышлары бай эте, онен берабер О, гъам бермей.