1 Мен РАББИге умют багълайым. Сизлер насыл этип, джаныма дейсиз: «Къуш киби, дагъынъызгъа учып кет.
РАББИ – меним Чобаным, меним бир шейге мухтаджым олмаз.
Озь халкъынъны къуртар, Озь мирасынъа яхшылыкъ яп; оларнынъ чобаны ол, оларны эр вакъыт юксельт!
Эй, Исраильнинъ Умюти! Яман вакъытларындаки Къуртарыджысы! Не ичюн мемлекетте бир ябанджы дайынсынъ, ялынъыз геджелемек ичюн кирген ёлджу кибисинъ?
Сенинъ къолларынъ къавий, къолунъ кучьлю, онъ къолунъ юксектир!
Баш чалгъыджы ичюн. Къорах огъулларынынъ зебуры.
Бош путларгъа ибадет эткенлерни кореджек козюм ёкъ, мен тек РАББИге ишанам.
Не ичюн юзюнъни гизлейсинъ, мени Озюнъе душман саясынъ?
Лякин О, сессиз къалса, Оны ким къабаатлап олур? Юзюни гизлесе, Оны ким корип олур? Эм халкъкъа, эм бир адамгъа бир олур,
Шимальде бир иш япса, шуны корамайым, дженюпке чевирсе, фаркъына барамайым.
Не ичюн шашкъан бир адамгъа, къуртармагъа кучю олмагъан аскерге ошайсынъ? Лякин, я РАББИ, эписи бир Сен арамыздасынъ, Адынънен адланамыз. Бизни быракъма!