13 Лякин Юнусны денъизге ташламакъ ерине, акъайлар ялыгъа къайтмагъа истеп, геми куреклерини гъайретнен чектилер, амма бир шей япып оламадылар. Денъиз оларгъа къаршы къутурмагъа эп девам этмекте эди.
Адамларнынъ икмети, анълайышы, насиаты – РАББИнинъ огюнде бош шей.
Лякин О, сессиз къалса, Оны ким къабаатлап олур? Юзюни гизлесе, Оны ким корип олур? Эм халкъкъа, эм бир адамгъа бир олур,
– Мени алып, денъизге ташланъыз. О вакъыт денъиз тынчланыр. Билем ки, бу кучьлю фуртунагъа мен ичюн огърадынъыз, – деди Юнус.
О заман денъизджилер РАББИге ялварып, айттылар: – Я РАББИ, Санъа ялварамыз, бу адамнынъ джаны ичюн бизим джанларымыз гъайып олмасын. Эгер бу адам къабаатсыз олса, онынъ къаныны башымызгъа тюшюрме! Сен, РАББИ, насыл истеген олсанъ, ойле де яптынъ.