8 Къомшулары ве эвельден онынъ кёр олып тиленгенини корьген адамлар: – Бу, анавы тиленип отургъан кёр адам дегильми? – деп сорадылар.
Йыкъылгъанны топракъ тозундан котересинъ, чулсузны чёплюк арасындан чыкъарасынъ, оларны мырзаларнынъ янында отуртасынъ, оларгъа шуретли тахтны мирас оларакъ бересинъ. Ернинъ темелини Сен, РАББИ, къойдынъ, онынъ устюнде дюньяны ерлештирдинъ.
Иса Ерихон шеэрине келеяткъанда, бир кёр адам ёл кенарында отурып садакъа сорай эди.
Иса Ерихон шеэрине кельди. Шеэрден шегиртлеринен ве чокъ адамнен берабер чыкъып кетеяткъанда, ёл кенарында Тимай огълу сокъур Бартимай, садакъа сорап, отурмакъта эди.
Акишке онынъ хызметчилери: – Бу Давут анавы топрагъынынъ падишасы дегильми? «Шаул бинълерни енъди, Давут исе – он бинълерни», – деп йырлагъан ве ойнагъанда, Давут акъкъында дегильми экен? – деп сорадылар.
Бойледже экиси де ёлуны девам эттирди ве Вифлеемге кельдилер. Вифлеемге кельген сонъ, бутюн шеэр аякъкъа турды ве эр кес: – Ноомийми шу? – деп сорай башлады.
Онынъ къомшулары ве сой-соплары, Рабби онъа бойле буюк мерамет япкъаныны эшитип, онен берабер къувана эдилер.
Базылары: – Эбет, одыр, – деселер, башкъалары: – Ёкъ, лякин онъа ошай, – дедилер. Адамнынъ озю исе: – Догъру, бу меним, – деди.