59 О вакъыт олар, Исагъа атмакъ ичюн къолларына таш алдылар. Лякин Иса гизленип, Сарайдан чыкъты.
– Равви, – деди шегиртлери, – якъында еудийлер Сени ташларнен ольдюрмеге чаресини къыдыра эдилер. Сен кене о ерге бармагъа истейсинъми?
Алланынъ Адыны яманлагъан адам мытлакъа ольдюрильсин. Бутюн джемаат оны ташнен урып ольдюрсин. Кельмешекми, исраиллими РАББИнинъ Адыны яманласа, ольдюрильсин.
Олар исе къулакъларыны къапатып, эписи къычыра-къычыра бирлешип, Стефаннынъ устюне атылдылар,
– Оны озюнъиз алынъыз да, озь Къанунынъыз боюнджа суд этинъиз, – деди Пилат. – Бизим ич кимсени олюм джезасына бермеге акъкъымыз ёкъ, – деди онъа еудийлер.
Ярыкъ даа сизнен олгъанда, ярыкъкъа иман этинъиз, сонъ ярыкънынъ огъуллары оладжакъсыз. Бу сёзлерни айтып, Иса узакълашып гизленди.
Шунынъ ичюн Иса энди еудийлер арасында ачыкъ юрмей эди. О ерден чыкъып, сахрагъа якъын олгъан топрагъына, Эфраим шеэрине барды. Шу ерде шегиртлеринен берабер къалды.
Сагъ олгъан адам исе Онынъ ким олгъаныны бильмей эди. О ерде халкъ чокълугъы себебинден Иса андан кимсеге дуйдурмайып кеткен эди.
О дакъкъасы шегиртлернинъ козьлери ачылды, ве олар Оны таныдылар. Амма Иса бирден оларнынъ козьлеринден гъайып олды.
Эвнинъ къапусы янында олгъан акъайларнынъ, яшы-къартынынъ козьлерини кёр эттилер, ве къапуны къыдырып, оларнынъ эслери кетти.
Давут буюк бир хавф алтына тюшти, чюнки халкъ оны ташларнен ольдюреджек олды. Эр бир киши огъуллары ве къызлары ичюн джандан къасеветленди.
Фериселер исе кетип топлаштылар ве Исаны насыл этип ольдюрмеге акъыл таныштылар.
Иса кечип кеткенде, бир догъма кёр адамны корьди.