29 Мен исе Оны билем, чюнки Мен Ондан, Мени О ёллагъан.
Амма Оны ич бир вакъыт бильмединъиз. Мен исе Оны билем. Эгер «Оны бильмейим», – десем, сизге ошагъан яланджы олур эдим. Амма Мен Оны билем ве Онынъ Сёзюни тутам.
Бабам Манъа эр шейни берди. Бабадан башкъа кимсе Огълуны бильмей. Огълундан башкъа эм де Огълу ачмагъа истеген адамдан гъайры кимсе Бабаны бильмей.
Сен Мени дюньягъа ёллагъанынъ киби, Мен де оларны дюньягъа ёлладым.
Алладан Кельгенден гъайры ич бир адам Бабаны корьмеди. Бабаны тек О, корьди.
Ич кимсе ич бир вакъыт Алланы корьмеген; тек Бабасына энъ якъын, бирден-бир Алла, О, Озю Оны танытты.
Баба Озь Огълуны дюньянынъ Къуртарыджысы оларакъ ёллады. Биз буны корьдик ве бунъа шаатлыкъ беремиз.
Алланынъ бизге олгъан севгиси бунда ачыкъ косьтерильди: Алла бирден-бир Огълуны дюньягъа ёллады, бизге Онынъ ярдымынен яшамагъа ёл ачты.
Бу Аят косьтерильген эди, ве биз оны корьдик. Бунъа шаатлыкъ этемиз, сизге бу эбедий омюрни беян этемиз. О, Бабасынен эди, эм бизге косьтерильген эди.
Баба эр шейни Исанынъ къолуна бергенини, Алладан чыкъып, кене Алланынъ янына къайтаяткъаныны билип,
Бабам Мени насыл бильсе, Мен де Бабамны шойле билем. Мен къойларым ичюн джанымны берем.