35 Иса исе оларгъа: – Аят отьмеги – Мендирим. Манъа кельген адам ич бир вакъыт ач къалмаз, Манъа иман эткен адам ич бир вакъыт сувсамаз.
Рух ве келин: – Кель! – дейлер. Эшиткен адам да: – Кель! – десин. Сувсагъан адам кельсин, истеген адам яшайыш сувуны бедава алсын.
Сонъ еудийлер Исагъа къаршы мырылдап башладылар, чюнки О: «Мен коктен тюшкен отьмек олам», – деген эди. Олар:
Ачлыкъ чекмейджеклер, сувсамайджакълар, оларны сыджакънен кунь къырмайджакъ. Оларны Аджыгъан оларгъа ёл косьтереджек, сув чокъракъларына алып келеджек.
Олар энди ач къалмайджакъ ве сувсамайджакълар. Оларны не кунеш, не сыджакъ якъаджакъ.
Бабам Манъа берген эр бир адам Манъа келеджек. Манъа келеджек адамны исе ич бир вакъыт къувып чыкъармам.
Агъыр юк тюбюнде къыйналгъан ве болдургъанлар! Меним яныма келинъиз – Мен сизге раатлыкъ берерим.
Шимди токъ олгъанлар, алынъыз беля! Сиз ач оладжакъсыз! Шимди кульгенлер, алынъыз беля! Сиз окюрип агълайджакъсыз!
– Шунынъ ичюн де Мен: «Бабам ёл бермесе, ич кимсе Манъа келип оламаз», – дегеним, – деди О.
Амма сиз эбедий аятны алмакъ ичюн, Манъа кельмеге истемейсиз.
– Эфендим, манъа бу сувдан берсе, мен энди сувсамайып, бу ерге сув чекмеге кельмейим, – деди къадын.