21 Олар Исаны къайыкъкъа алмагъа истедилер, ве шу ань къайыкъ олар бараджакъ ялыгъа етти.
Шойле дегенинен, барып къайыкъкъа чыкъты. Шу дакъкъасы ель тынды. Бу шей шегиртлерни даа бетер шашырды.
Мына, Мен къапу алдында турып, такъырдатам. Ким сесимни эшитип, къапуны ачса, Мен онынъ янына кирерим, ве биз экимиз акъшамлыкъ ашыны ашармыз.
Олардан кетер-кетмез, севгилимни таптым. Туттым оны, йибермедим. Оны анамнынъ эвине, ич одасына кирсеттим.
– Бу – Меним! Къоркъманъыз! – деди оларгъа Иса.
Эртеси куню гольнинъ башкъа тарафында къалгъан халкъ о ерде олгъан къайычыкътан гъайры къайыкъ олмагъаныны, Иса шегиртлеринен берабер къайыкъкъа минмегенини, шегиртлери ялынъыз озьлери кеткенлерини корьди.