21 Иса онъа: – Манъа инан, къадын! Ойле бир вакъыт келеята ки, Бабагъа не бу дагъда, не Ерусалимде табынаджакъсыз, – деди.
Бойледже, шуны истейим: акъайлар эр ерде ачувсыз ве къавгъасыз, диндарлыкънен къолларыны котерип, дува окъусынлар.
Кунь догъгъан тарафындан кунь баткъан тарафынадже Меним Адым халкълар арасында буюк оладжакъ! Эр ерде Меним Адыма къокъулы отларны якъаджакълар, элял бахшышларны кетиреджеклер. Халкълар арасында Меним Адым азиз оладжакъ! – дей Ордуларнынъ РАББИси.
Онынъ ярдымынен биз экимиз бир Рухнен Бабанынъ янына якъынлашып оламыз.
Амма ойле заман келеята ве энди кельген ки, акъикъий табынгъанлар Бабагъа Рухнен ве акъикъатнен табынаджакълар. Баба Озюне бойле табынгъанларны къыдыра.
Меним ичюн эки я да учь адам топланса, шу ерде оларнынъ арасында Мен де олурым.
Шу себептен, коклердеки ве ер юзюндеки эр бир сойгъа ад берген Бабанынъ огюнде тиз чёкем.
– Мына, ойле вакъыт келеята ве энди кельди ки, эр биринъиз озь тарафынъызгъа къачаджакъсыз, ве Мен бир Озюм олып къаладжагъым. Амма Мен ялынъыз дегилим, чюнки Баба Меннен берабер.
Сизни синагогадан айыраджакълар. Ойле заман келеята ки, сизни ольдюрген эр бир адам, буны япып, Аллагъа хызмет этем, деп тюшюнеджек.
Бунъа шашманъыз. Ойле заман келеята ки, мезарлыкъта олгъанларнынъ эписи Онынъ сесини эшитеджек
– Инсан огълу! Бу адамларнынъ юреклери путларгъа берильгендир. Оларны ёлдан ургъан ве къабаатлы эткен шейлерни олар козьлери огюне къойдылар. Оларгъа Мени чагъырмагъа разылыкъ берейимми?
Алла адамларны бири-биринден айырмай, эр бирини япкъан ишлерине коре суд эте. Эгер сиз Онъа «Баба» десенъиз, бу дюньяда вакътынджа яшагъанынъызда, Ондан къоркъунъыз.
Назаретли Иса бу ерни виран этип, Мусанынъ бизлерге берген урф-адетлерини денъиштиреджек, дегенини эшиттик.
Иса онъа деди: – Мен – ёл, акъикъат ве аят олам. Бабагъа келеджек эр ким тек Меним вастамнен келе.
Сизге керчектен догърусыны айтам: ойле заман келеята ве энди кельди ки, олюлер Алла Огълунынъ сесини эшитеджек, ве Онынъ сесини эшиткенлер тири оладжакълар.
Базылары къылычтан кечирилип оледжеклер, башкъаларыны эсирге алып, тюрлю мемлекетлерге ёллайджакълар. Халкъларнынъ вакъты битмегендже, олар Ерусалимни аякъларынен таптайджакълар.
Шунынъ ичюн барып, эписи халкълардан адамларны Меним шегиртлерим япынъыз. Оларны Коклердеки Баба, Огъул ве Мукъаддес Рух Адынен сувгъа батырып чыкъарынъыз, Мен сизлерге буюргъан эр шейни тутмагъа огретинъиз. Унутманъыз ки, Мен эр вакъыт, дюньянынъ сонъунадже сизлернен олурым!
– Инсан огълу! Исраиль акъсакъалларына айт: РАББИ-ТААЛЯ бойле дей: Меним истегенимни бильмеге кельдинъизми? Озюмнен ант этем, Менден ич бир джевап алмайджакъсынъыз! Бойле дей РАББИ-ТААЛЯ.
РАББИ бойле дей: – Коклер – тахтым, ер юзю – аякъларыма таяма. Меним ичюн эвни къайда къураджакъсынъыз? Раатланмагъа ерим не ерде оладжакъ?
Бу шеэрде Алланынъ Сарайыны корьмедим. Рабби-Тааля, Къудретли Алла ве Къозу – шеэрнинъ сарайыдыр.