16 Экинджи кере Иса Пётрдан кене сорады: – Юхан огълу Симон, сен Мени севесинъми? – Эбет, Рабби! Сени севгенимни Озюнъ билесинъ де, – деди Пётр Онъа. – Къойларымны бакъ, – деди онъа Иса.
Озюнъизге ве бутюн сюрюге, яни Алланынъ иманлылар джемиетине, козь-къулакъ олунъыз. Мукъаддес Рух сизлерни джемиетке къаравул ве чобан этип къойды, Алла оны Озь къанынынъ фиятына сатын алды.
сизлерге берильген Алланынъ сюрюсини яхшы бакъынъыз. Бу ишни меджбурий дегиль, Алла бегенген киби, озь истегинъизнен япынъыз. Озь файдасы ичюн дегиль, акъикъий истекнен япынъыз.
Сиз ёлуны джойгъан къойларгъа ошай эдинъиз, энди исе джанларынъызнынъ Чобанына ве Бакъыджысына къайтып кельдинъиз.
Ярамай шейни козюм огюне кетирмейджегим, мен джинает ишинден нефретленем, бойле шей манъа япышмаз.
Эй, халкъ къабилелери, РАББИни алгъышланъыз, РАББИнинъ шурети ве къудретини алгъышланъыз!
Эбедий васиетнинъ къанына бакъып, къойларынынъ буюк Чобаны, Раббимиз Исаны олюлерден тирильткен, тынчлыкъ-аманлыкъ берген Алла,
Симон Пётр исе даа къызынып тура эди. – Сен де Онынъ шегиртлеринден дегильсинъми? – деп сорадылар ондан. – Ёкъ! – деп инкяр этти о.
О вакъыт, къапуны къаравул эткен къыз Пётрдан: – Сен де о адамнынъ шегиртлеринден дегильсинъми? – деп сорады. – Ёкъ! – деди Пётр.
– Инсан Огълу гъайып олгъанларны къыдырып тапмакъ ве къуртармакъ ичюн кельди.
Пётр исе ант этип кене инкяр этти: – Мен бу адамны танымайым! – деди.
Онынъ огюне эписи халкълар топланаджакълар. Чобан къойларны эчкилерден айыргъаны киби, Инсан Огълу оларны эки къысымгъа боледжек.
«Сен де, Вифлеем, Ехуда топрагъы, Ехуданынъ баш шеэрлеринден эксик дегильсинъ. Сенинъ ичинъден Башлыкъ чыкъаджакъ. О, Меним Исраиль халкъыма чобанлыкъ япаджакъ».
– Эй, къылыч! Меним чобаныма, Манъа якъын адамгъа къаршы котериль! – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Чобанны ур да, къойлар тараф-тараф къачсын. Мен кичик къозуларгъа къаршы чыкъаджагъым.
Тахтнынъ ортасындаки Къозу, чобан киби, оларны бакъаджакъ ве яшайыш сувлары олгъан чокъракъларгъа алып бараджакъ. Алла оларнынъ козьяшларыны бутюнлей силеджек.
Сонъ учюнджи кере Пётрдан сорады: – Юхан огълу Симон, сен Мени севесинъми? Озюнден учюнджи кере: «Мени севесинъми?» – деп сорагъанына Пётрнынъ джаны агъырды. – Рабби! Сен эр шейни билесинъ, мен Сени севгенимни де билесинъ, – деди Пётр. Иса онъа шойле деди: – Къойларымны ашат!