27 Сонъ Томагъа бакъып: – Пармагъынъны мында къой, Меним къолларыма бакъ. Къолунъны узат да, оны багърыма къой. Энди имансыз олма, иманлы ол! – деди.
Башкъа шегиртлер онъа: – Биз Раббини корьдик, – дедилер. Тома оларгъа шойле деди: – Мен Онынъ къолларындаки мых яраларыны корьмегенимдже, Онынъ мых яраларына озь пармагъымны тийдирмегенимдже, къолумны Онынъ багърына къоймагъанымдже, инанмам.
Буны айтып, оларгъа къолларыны ве багърыны косьтерди. Шегиртлер Раббини корип, пек севиндилер.
Къанун чокъ гуналарны косьтермек ичюн пейда олды. Амма гуналар чокълашкъанынен, Алланынъ эйилиги де даа зияде артты;
Буны айткъан сонъ, оларгъа къолларыны ве аякъларыны косьтерди.
Иса бунъа джевап берип: – Эй, имансыз ве бозукъ адамлар! Мен сизнен даа не къадар оладжам? Сизге не къадар чыдап тураджам? Огълунъны бу ерге кетир! – деди.
Иса: – Эй, имансыз адамлар! Не вакъыткъадже сизлернен оладжам?! Не къадаргъадже сизлерге даянаджам?! Баланы огюме кетиринъиз! – деди.
– Эй, имансыз ве бозукъ адамлар! Не вакъыткъадже сизлернен оладжам?! Не къадаргъадже сизлерге даянаджам?! Баланы бу ерге, Меним алдыма кетиринъиз! – деди Иса.
Эллериме, аякъларыма бакъынъыз – бу Меним! Манъа тийип бакъсанъыз, корерсиз. Эт ве кемик рухта олмай, Менде исе бар, – деди.
Тома Исагъа: – Меним Раббим ве меним Аллам! – деп джевап берди.