Шегиртлернинъ джанларыны къавийлештирип, иманда эр вакъыт олмагъа оларгъа мураджаат эте эди. Олар: «Алланынъ Падишалыгъына кирмек ичюн, биз чокъ азаплар чекмек керекмиз», – дей эдилер.
Озюнен эр бир шейни Онынъ ярдымынен барыштырмагъа, ердеки ве коклердеки эр бир шейлерге хачта тёкюльген къаны ярдымынен тынчлыкъ-аманлыкъ кетирмеге истеди.
Ахыр-сонъу, дин къардашларым, къуванынъыз, къусурсыз олмагъа гъайрет этинъиз, бири-биринъизни юреклендиринъиз, тюшюнджелеринъизде бир олунъыз, аманлыкъны сакъланъыз. О вакъыт сизлернен севги ве аманлыкъ берген Алла олур.
Мен Раббимиз Иса Месихнинъ хачындан гъайры башкъа ич бир шейнен макътанмайым. Онынънен бу дюнья мен ичюн хачкъа мыхлангъан, мен де бу дюнья ичюн хачкъа мыхлангъаным.
Ибраим онъа эр бир шейден онда бир пайыны берди. Мелкиседек адынынъ биринджи манасы – «догърулыкъ падишасы», сонъра о, Салим шеэрининъ падишасы, яни тынчлыкъ-аманлыкъ падишасыдыр.
Шу арада Онынъ алдына тёшекте яткъан бир адамны котерип кетирдилер. Оны паралич ургъан эди. Иса, хастаны кетирген адамларнынъ иманыны корип, онъа: – Джесюр ол, огълум, гуналарынъ багъышланды! – деди.