1 – Юреклеринъиз сыкъылмасын. Аллагъа иман этесиз, Манъа да иман этинъиз!
Санъа бутюнлей ишангъангъа тынчлыкъ-аманлыкъ бересинъ, иманлары сарсылмаз олгъанны сакълайсынъ, чюнки о, Санъа ишана.
Иса къычырып: – Манъа иман эткен адам Манъа дегиль, Мени Ёллагъангъа иман эте.
Бабамнынъ ирадеси даа шунда ки, Онынъ Огълуны корьген ве Онъа иман эткен эр бир адам эбедий омюрни алсын. Мен оларны сонъки куньде тирильтеджем, – деди.
Эй, Алла, Сен – меним Падишам. Якъупкъа къуртулыш бер!
Сизлер Онен Аллагъа инандынъыз. Алла Месихни олюлерден тирильтти ве Онъа шурет берди, шунынъ ичюн сиз Аллагъа инандынъыз ве Онъа умют багъладынъыз.
Шимдиден, даа бу вакъиалар олмаздан эвель, Мен буны сизге айтам, чюнки бу вакъиалар олгъан сонъ, сиз иман этеджексиз ки, Мен – Одырым.
Шунынъ ичюн мен сизинъ Рабби Исагъа иманынъыз ве эписи азизлерге севгинъиз акъкъында эшиткенде,
Энди юрегим сызлай. Мен не айтсам экен? «Эй, Баба, Мени бу сааттен къуртар», – дейимми? Лякин Мен шу саат ичюн кельдим.
акъылларынъыз тез ёлдан урулмасын, ич бир рухнынъ, я да лафнынъ, я да бизимки киби ич бир мектюпнинъ «Раббининъ куню кельди», – деген хабери сизлерни къоркъузмасын.
Шунынъ ичюн бу адамны энди къарарсыз къайгъы гъайып этмесин деп, оны багъышланъыз ве онъа юрек беринъиз.
Иса Мерьемнинъ де, онен кельген еудийлернинъ де агълагъанларыны корьгенинен, руху чорланды, юреги сызлады.
Шунынъ ичюн, адамларнынъ эписи Бабаны урьмет эткени киби, Огълуны да урьмет этсинлер. Огълуны урьмет этмеген адам исе Оны ёллагъан Бабаны да урьмет этмей.
Къасеветимде ич кимсе гонълюмни алмаз, юрегим такъаттан кесиле.
Бу ишлерни япаджакълар, чюнки олар не Бабамны, не Мени таныдылар.
Олар Алла берген васиетни тутмадылар, О ёллагъан Къанун ёлундан кетмеге истемедилер.
Лякин буны сизге айткъаным ичюн, юреклеринъиз гъам-къайгъыгъа толды.
Шимдигедже Меним Адымдан Бабадан ич бир шей сорамадынъыз. Соранъыз ве аладжакъсыз, ве къуванчынъыз там оладжакъ.