36 Ярыкъ даа сизнен олгъанда, ярыкъкъа иман этинъиз, сонъ ярыкънынъ огъуллары оладжакъсыз. Бу сёзлерни айтып, Иса узакълашып гизленди.
Сиз бир вакъытлары къаранлыкъ эдинъиз, энди исе Раббиде ярыкъ олдынъыз. Ярыкъ балалары киби яшанъыз.
Эпинъиз ярыкънынъ огъулларысынъыз ве куньдюзнинъ огъулларысынъыз. Биз гедженинъки я да къаранлыкънынъки дегильмиз.
О вакъыт олар, Исагъа атмакъ ичюн къолларына таш алдылар. Лякин Иса гизленип, Сарайдан чыкъты.
Сонъ эфенди бу намуссыз эв идареджисини акъылнен иш япкъаны ичюн макътай. Бу дюньянынъ адамлары озьлерине ошагъанлар арасында иш алып баргъанда, ярыкънынъ огъулларына коре акъыллыджа олалар.
Шунынъ ичюн Иса энди еудийлер арасында ачыкъ юрмей эди. О ерден чыкъып, сахрагъа якъын олгъан топрагъына, Эфраим шеэрине барды. Шу ерде шегиртлеринен берабер къалды.
Ягъя, адамларнынъ эписи онынъ ярдымынен имангъа кельсин деп, ярыкъ акъкъында шаатлыкъ этмеге кельди.
– Тур, парылда, ярыгъынъ кельди, РАББИнинъ Шурети устюнъден догъды.
Лякин биз, куньдюзнинъкилер олып, айыныкъ олайыкъ, иман ве севгини, кокрек къорчаламасы киби, ве къуртулыш умютини, башлыкъ киби, кийип отурайыкъ.
Акъикъатнен яшагъан эр ким исе, ишлери белли олсун деп, ярыкъкъа якъынлаша, чюнки олар Алланынъ истегине коре япылгъан эдилер.
Сонъ Иса оларны къалдырып, шеэрден чыкъты ве Бетаниягъа барып, о ерде геджеледи.
Сиз – дюньянынъ нурусынъыз. Дагъ тёпесинде ерлешкен шеэр гизли оламаз.
Иса кене халкънен лаф этип: – Мен дюньянынъ ярыгъы олам. Ким Меним пешимден кетсе, къаранлыкъта юрмез, лякин онен аят ярыгъы оладжакъ, – деди.
Иса халкънынъ козю огюнде о къадар чокъ бельгилерни косьтерген олса да, олар Онъа иман этмей эдилер.
Манъа иман эткен эр бир адам къаранлыкъта къалмасын деп, Мен дюньягъа ярыкъ олып кельдим.