5 Иса Мартаны, онынъ къызкъардашыны ве Лазарны севе эди.
Оларда Манъа олгъан севгинъ олсун ве Мен оларда олайым деп, Мен оларгъа Сенинъ Адынъны бильдирдим ве даа бильдиреджегим.
Баба Озю сизни севе, чюнки сиз Мени севип, Алладан чыкъкъаныма инандынъыз.
Еудийлер: – Бакъынъыз, оны не къадар севе экен, – дедилер.
– Равви, – деди шегиртлери, – якъында еудийлер Сени ташларнен ольдюрмеге чаресини къыдыра эдилер. Сен кене о ерге бармагъа истейсинъми?
Озь ёлуны девам эткенде, Иса шегиртлеринен берабер бир койге кирди. Бу ерде Марта адлы бир къадын Онъа хошкельдинъ деп, эвинде къабул этти.
Марта исе мусафирни сыйламакъ ичюн чапкъалай эди. Исанынъ янына келип: – Эфендим, къызкъардашым бутюн ишни манъа къалдыргъанына бакъмайсынъмы? Айтса онъа, манъа ярдым этсин! – деди.
Рабби онъа джевап берип: – Марта, Марта, сен чокъ шей акъкъында къайгъырасынъ ве къасевет этесинъ,
Бетания деген койде Лазар адлы бир адам хаста ята эди. Мерьем ве Марта адлы тата-къардаш да бу койден эдилер.
Тата-къардаш Исагъа: «Рабби, Сенинъ севимли достунъ хаста олып ята», – деп хабер ёлладылар.
Амма Лазарнынъ хаста олып яткъаныны бильсе де, олгъан еринде даа эки кунь къалды.
