16 Меним башкъа, бу къоштан олмагъан къойларым да бар. Оларны да алып кельмек керегим. Олар да Меним сесимни эшитеджеклер, ве бир чобаннен бир сюрю оладжакъ.
Пётр бу сёзлерни даа айткъанда, апансыздан бир нур сачкъан булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шу булут ичинден бир сес чыкъты: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Мен Ондан разым! Оны динъленъиз!
– О куню чокъ халкълар РАББИге къошуладжакъ ве Меним халкъым оладжакъ. О заман Мен аранъызда яшайджагъым. О вакъыт сиз Ордуларнынъ РАББИси мени ёллагъаныны биледжексинъиз.
Меним къойларым эписи дагъларда ве юксек байырларда быралкъыланалар. Меним къойларым бутюн ер юзюне дагъылдылар, оларны не сорагъан, не къыдыргъан бар.
Дагъылгъан къойларнынъ арасындаки бир чобан къойларыны насыл бакъса, Мен де Озь къойларымны бакъаджагъым. Булутлы, къаранлыкъ бир куньде дагъылгъан эр ерден Мен оларны тапып къуртараджагъым.