42 Андрей агъасыны Исанынъ алдына алып кельди. Иса онъа дикъкъатнен бакъып: – Сен Юхан огълу Симонсынъ, энди адынъ Кифа оладжакъ, – деди. (Кифа – «Пётр» демектир.)
Бундан сонъ Кифагъа, сонъра он эки эльчиге корюнди.
Эм Павел, эм Аполлос, эм Кифа, эм дюнья, эм аят ве олюм, эм шимдики ве келеджек заман – эписи сизинъкидир.
Аранъызда: «Мен Павелнинъ издеши», «Мен Аполлоснынъ», «Мен Кифанынъ», «Мен Месихнинъ», – деген лафлар бар. Мен шуны айтмагъа истейим:
Шунынънен, иманлылар джемиетининъ диреклери сайылгъан Якъуп, Кифа ве Юхан, манъа берильген эйиликни корип, манъа ве Барнабагъа онъ къолуны узаттылар: биз халкъларгъа барайыкъ, олар исе сюннетли еудийлерге барсынлар, деп келиштилер.
Башкъа эльчилер, Раббининъ къардашлары ве Кифа ёлгъа чыкъып, озь иманлы апайларыны янларына алалар. Бизим де бойле акъкъымыз ёкъмы?
Бу он эки эльчининъ адлары шойле: биринджиси Пётр адынен белли олгъан Симон ве онынъ къардашы Андрей, сонъ Зебедайнынъ огъуллары Якъуп ве онынъ къардашы Юхан,
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Симон Пётр, «Эгиз» адландырылгъан Тома, Галилеянынъ Кана шеэринден олгъан Натанель, Зебедайнынъ огъуллары ве башкъа эки шегирт бир ерде эдилер.
О, он эки шегирт сайлагъанларнынъ адлары: Симон (Иса онъа Пётр адыны берди),
Мен эпинъиз акъкъында айтмайым, – девам этти Иса. – Мен сайлагъан адамларымны билем. Лякин отьмегимни ашагъан адамнынъ Манъа къаршы табаныны котергени акъкъында Языда язылгъан сёзлер беджерильмек керек.
Оларнынъ адлары: Симон (Иса онъа Пётр адыны берди), онынъ къардашы Андрей, Якъуп, Юхан, Филип, Бартоломай,
Учь йылдан сонъ, Кифанен корюшмек ичюн, Ерусалимге бардым ве онынъ янында он беш кунь олдым.
Кифа Антиохия шеэрине кельгенде, мен онъа къаршы ачыкътан-ачыкъ чыкътым. О, озю къабаатлы эди.
Нааман барып, Исраиль ерлеринден кельген къызчыкънынъ бойле сёзлерини эфендисине айтып берди.
– Барып, бу ерге акъайынъны чагъырып кель, – деди Иса.