39 – Келип бакъынъыз, – деди Иса. Саат дёрт къарарларында эди. Олар барып, Исанынъ яшагъан ерини корьди ве шу куню Онен къалдылар.
Лякин олар: – Бизнен къал. Кунь битеята, энди акъшам олды, – деп Онъа ялвардылар. Иса эвге кирип, оларнен къалды.
Бабам Манъа берген эр бир адам Манъа келеджек. Манъа келеджек адамны исе ич бир вакъыт къувып чыкъармам.
Бойледже, самариелилер Исанынъ алдына келип, оларда къалмасыны истедилер, ве О, о ерде эки кунь къалды.
– Назарет шеэринден яхшы бир шей чыкъар экенми? – деп сорады Натанель ондан. – Барып озюнъ бакъ! – деди онъа Филип.
Мына, Мен къапу алдында турып, такъырдатам. Ким сесимни эшитип, къапуны ачса, Мен онынъ янына кирерим, ве биз экимиз акъшамлыкъ ашыны ашармыз.
Мени севгенлерни мен де севем, мени къыдыргъанлар мени тапарлар.
Иса айланып, артындан кельгенлерни корьди ве олардан: – Сизлерге не керек? – деп сорады. – Равви, сен къаерде яшайсынъ? – деди олар. (Равви – «Оджам» демектир.)
Ягъянынъ Иса акъкъында айткъаныны эшиткен ве Онынъ артындан кельген эки акъайдан бири, Симон Пётрнынъ къардашы Андрей эди.