37 Эки шегирт Ягъянынъ бу сёзлерини эшитип, Исанынъ артындан кеттилер.
Инанмакъ ичюн, биринджиден эшитмек керек, Месихнинъ сёзлерини эшитмектир.
Эртеси куню Иса Галилеягъа бармагъа истеди. Филипни тапып, онъа: «Айды, юр меннен!» – деди.
Рух ве келин: – Кель! – дейлер. Эшиткен адам да: – Кель! – десин. Сувсагъан адам кельсин, истеген адам яшайыш сувуны бедава алсын.
Бир шеэрде яшагъанлар башкъа шеэрде яшагъанларгъа бараджакъ ве: «Айдынъыз, келинъиз, РАББИге дува этейик, Ордуларнынъ РАББИсини чагъырайыкъ. Биз кетемиз», – дейджек.
Агъзынъыздан ич бир чиркин сёз чыкъмасын. Амма яхшы шейни озь вакътында айтынъыз, динълейиджилерге эйилик берген сёзлерни айтынъыз.
Джевап берип олгъан адам къуваныр, вакътында айтылгъан сёз пек гузельдир.
Кечип кетеяткъан Исагъа дикъкъатнен бакъып: – Мына Алланынъ Къозусыдыр! – деди.
Иса айланып, артындан кельгенлерни корьди ве олардан: – Сизлерге не керек? – деп сорады. – Равви, сен къаерде яшайсынъ? – деди олар. (Равви – «Оджам» демектир.)