Муса, фыравундан кетип, шеэрден чыкъты, къолларыны РАББИге тараф узатты. Аман кок гурюльтисинен бурчакъ токътады, ягъмур да ер юзюне ягъмакъны токътатты.
ве падишагъа: – Эфендим, мени къабаатлама! Падиша-эфендим, мен – сенинъ къулунъ! Сен Ерусалимден чыкъкъанда мен япкъан яман шейни унут, оны юрегинъде тутма.