10 Раббининъ огюнде алчакъгонъюлли олунъыз, ве О, сизни юксельтир.
О, парчачыкълар киби Озь бурчагъыны ташлай; Онынъ аязына ким даяныр?
Ким озюни юксек тутса, алчакъта оладжакъ. Ким озюни алчакъ тутса, юксельтиледжек.
Бойлеликнен, Алланынъ къудретли къолу астында алчакъгонъюлли олунъыз, ве озь вакътында О, сизлерни юксельтеджек.
Эр бир озюни юксельткен адам алчакълатыладжакъ. Озюни алчакълаткъан исе юксельтиледжек.
Бирев йыкъылса, сен: «Оны котер!» – деп айтарсынъ, ве О, алчакъгонъюллилерни къуртарыр.
Эй, ер юзю, Раббининъ алдында, Якъупнынъ Алласы алдында къоркъудан титре!
Укюмдарларны тахтларындан алып ташлады, алчакъгонъюллилерни исе юксельтти.
Сизге айтам: бу адам, фериседен зияде акъланып, эвине къайтты. Озюни юксельткен эр бир адам алчакъта оладжакъ, озюни алчакъ туткъан исе юксельтиледжек.
РАББИни алгъышлайым, чюнки О, меним ялваргъанымны эшитти.
Баш чалгъыджы ичюн. Давутнынъ зебуры.
Санъа иман эткенлерни догъру ёлда тутасынъ, имансызлар исе къаранлыкъ ичинде гъайып олалар. Инсан озь къудретинен гъалебе къазаналмаз.
РАББИнинъ сеси буюк тереклерни бурып ташлай, орманларны чыплакълаштыра. Онынъ Сарайында исе эр шей Онынъ шуретини бильдире.
Мусанен Харун фыравунгъа келип, бойле дедилер: – РАББИ, еудийлернинъ Алласы: «Сен даа не къадар вакъыт Манъа бойсунмайджакъсынъ? – деп сорай. – Манъа ибадет этмек ичюн, халкъымны йибер.
Сен фукъаре япасынъ да, зенгинлик бересинъ, ашалайсынъ да, юксельтесинъ.
ве о вакъыт Меним Адымнен адлангъан Меним халкъым боюн эгсе, дувалар этсе ве Мени къыдырсалар, эгер озь яман ёлларындан вазгечселер, Мен оларны коклерден эшитирим, гуналарыны багъышларым ве оларнынъ топрагъыны тедавийлерим.
Хорлангъанларны О, юксельтир, агълагъанларны къуртарыр.
Кибирлилик адамны ашалай, алчакъгонъюлли исе шурет къазаныр.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Сарыгъынъны чез, таджынъны ташла. Ич бириси энди керек олмайджакъ. Ашалангъанны юксельт, юксек олгъанны ашала.