22 Алланынъ Сёзю буюргъан шейлерни беджеринъиз. Оны тек эшиткен, амма беджермеген адамлар озьлерини алдаталар.
Къанунны тек эшиткен адамлар Алланынъ огюнде акълы олмайджакъ, Къанунны беджергенлер акъланаджакълар.
Эгер буны анъласанъыз, буны беджерип бахтлы олурсыз!
Демек, ким хайырлы иш япмагъа керек олгъаныны билип, япмаса, гуна къазана.
Биз билемиз: эгер биз Онынъ эмирлерини беджерсек, биз Оны акъикъатен билемиз.
Иса онъа: – Мен шойле дер эдим: Алланынъ Сёзюни динълеп, оны беджергенлер бахтлылар! – деп джевап берди.
– Ким Коклердеки Бабамнынъ ирадесини беджерсе, о Меним къардашым, къызкъардашым ве анамдыр.
Не айтсанъыз я да не япсанъыз, эписини Рабби Исанынъ Адына япынъыз ве Онынъ ярдымынен Алла Бабагъа шукюр этинъиз.
– Мына, Мен тезден келеджегим! Не де бахтлыдыр бу китапнынъ пейгъамберлик сёзлерини акъылда туткъан адам!
Балалар, кимсе сизни ёлдан урмасын! О насыл адалетли олса, догъру япкъан адам да о къадар адалетлидир.
Ким озюни диндар сайса, лякин тилини тутып оламаса, о, озь озюни алдата, ве онынъ диндарлыгъы боштыр.
Алданманъыз: Алланы алдатмазсынъыз. Адам не сачса, оны орар.
Севимли достум, сен яманлыкътан орьнек алма, яхшылыкътан орьнек ал. Яхшылыкъ япкъан адам – Алладандыр. Яманлыкъ япкъан исе Алланы корьмеген.
Эгер бир адам, ич бир шейге ярамайып, озюни буюк, деп сайса, о, озь-озюни алдата.
Сизлер бильмейсизми? Яманлыкъ япкъанлар Алланынъ Падишалыгъыны мирас оларакъ алмайджакълар. Алданманъыз, Алланынъ Падишалыгъына не ахлякъсызлар, не путларгъа ибадет эткенлер, не къоранта садыкълыгъыны бозгъан адамлар, не котверенлер, не апай ерине акъайнен яткъан адамлар,
Эгер: «Гунамыз ёкъ», – десек, озь-озюмизни алдатамыз ве ичимизде акъикъат булунмай.
Сонъунда, агъа-къардашлар, эр бир акъикъий, намуслы, догъру, темиз, гузель, шуретли, мукеммель ве макътавгъа ляйыкъ шейлер акъкъында тюшюнинъиз.
Амма алданманъыз: «Яман ёлдашлар яхшы адамны бозар».
Буюк аждерха, Иблис ве Шейтан адыны ташыгъан, бутюн дюньяны алдатып ёлдан ургъан къадимий йылан ер юзюне ташланды. Ер юзюне онынъ мелеклери де ташландылар.
Олар япкъан яманлыкълары ичюн джезаланаджакълар. Олар куньдюз ярыгъында кейф чатмакъны озьлери ичюн догъру саялар. Лекели ве кирли олгъанда, олар сизлернен софра башында отургъанда, озь яланларындан кейф чаталар.
Бир вакъытта бизлер акъылсыз, сёз динълемеген, ёлдан урулгъан адамлар эдик. Чокъ тюрлю яман истек ве зевкъларгъа къул олып, яманлыкънен ве пахыллыкънен яшай эдик, пис олып, бир-биримизни кореджек козюмиз ёкъ эди.
Юрегинъдеки къопайлыкъ сени алдатты. Юксек ерде, къая чатлакъларында яшайсынъ, ичинъден: – Мени ерге ким тюшюрип олур? – дейсинъ.
Тознынъ артындан къувалай, алдангъан юреги оны ёлдан урды. Джаныны къуртарамаз; «Сагъ къолумдаки шей алдав дегильми?» – деп сорамаз.
Ич кимсе озь-озюни алдатмасын. Биринъиз бу дюньяда акъыллы олмагъа истесенъиз, акъыллы олмакъ ичюн, акъылсыз олмакъ керексиз.
Яманлар ве доландырыджылар исе башкъаларыны алдата-алдата, озьлерини де алдатып, яман ишлерини девам этеджеклер.
РАББИ манъа: – Ехуда шеэрлеринде, Ерусалимнинъ сокъакъларында бутюн бу сёзлеримни илян эт, – деди. – Бойле айт: Бу васиетнинъ сёзлерини динъленъиз ве оларны беджеринъиз.
Агъа-къардашларым, бири-биринъизни яманламанъыз! Озь агъа-къардашыны яманлагъан я да оны суд эткен адам Алланынъ Къануныны яманлай ве Къанунны суд эте. Эгер сен Къанунны суд этсенъ, сен Къанунны беджермекнинъ ерине суд этиджи оласынъ.