12 Бу эйилик бизге динсизликни ве гуналы истеклерни ред этмеге, озюни тутмагъа, бу шимдики дюньяда адалетли ве диндар олып яшамагъа огрете.
Ичинъизге Озь Рухумны къояджагъым ве ойле япарым ки, сизлер низамнамелериме коре яшайджакъсынъыз, къарарларымны беджереджексинъиз.
Сонъ Иса Озь шегиртлерине: – Эгер ким Меним артымдан кетмеге истесе, озюнден вазгечип, озь хачыны котерип, Меним артымдан юрсюн! – деди.
Акъылларынъыз зайыф олгъаны ичюн, адамджа лаф этем. Бир вакъытлары сиз писликнинъ ве ахлякъсызлыкънынъ къуллары олып, къанунсызлыкъ эте эдинъиз. Энди исе инсафлыкънынъ къулу олып, азиз ишлер япынъыз.
Эй, акъайларнынъ огъуллары, не вакъыткъадже шуретимни масхарагъа чевиреджексинъиз? Не вакъыткъадже бош ниетлерни севеджексинъиз? Не вакъыткъадже ялан къыдыраджакъсынъыз? Сэла
Бундан анълашыла ки, иманлыларны сынавлардан насыл къуртармагъа, джезагъа суд этильген инсафсызларны исе джеза кунюнедже насыл сакъламагъа Рабби биле.
Ким Алланен булунам десе, Иса киби, арекет этмек керек.
Иса Месихнен бирликте диндар яшамагъа истеген адамларнынъ эписи къувувгъа огърар.
Алланынъ азиз халкъы сабырлы олсун, Алланынъ эмирлерини беджермектен ве Исагъа инанмакътан вазгечмесин.
Алла бизлерни писликке дегиль, азизликке чагъырды.
Бир вакъытта бизлер акъылсыз, сёз динълемеген, ёлдан урулгъан адамлар эдик. Чокъ тюрлю яман истек ве зевкъларгъа къул олып, яманлыкънен ве пахыллыкънен яшай эдик, пис олып, бир-биримизни кореджек козюмиз ёкъ эди.
Агъа-къардашлыкъ севгиси акъкъында сизлерге язмакъ керекмей, чюнки Алла Озю сизни бири-биринъизни севмеге огретти,
бир вакъытлары, бутюн бу дюнья киби, коклер тюбюндеки падишалыкъ башлыгъынынъ эмиринен, итаатсыз адамларда чалышкъан рухнынъ истегенинен яшай эдинъиз.
Бу дюньягъа уйманъыз, амма, акъылынъыз янъы олгъан сайын, денъишинъиз ве Алланынъ яхшы, гузель ве къусурсыз истегенини сынап анъланъыз.
Бойлеликнен, гунагъа сизинъ оледжек беденлеринъизге падишалыкъ япмагъа ёл берменъиз ве беден истеклерине бойсунманъыз.
Сиз ягънен сюртюлип, бу ягълав сизнен къалыр. Энди сизге ич кимсенинъ огреткени кереги ёкъ. Бу ягълав озю сизге эр шейни огретир. О, акъикъийдир, онда ялан ёкъ. О, сизни огреткени киби, Месихте къалынъыз.
Эгер эр шей бойле этип, ирип кетсе, сизге не къадар азиз ве инсафлы яшамакъ керек?
Ич кимсе къомшусына ве агъа-къардашына: «Раббини билинъиз», – деп акъыл огретмейджек. Оларнынъ эписи, буюк ве кичиклери, Мени биледжеклер.
Бу дюньядаки зенгин адамларгъа буны буюр: олар гъурурланмасын, келип-кеткен зенгинликке дегиль, Аллагъа умют багъласынлар. О, бизге эр шейни бизим кейфленювимиз ичюн бол-бол бере.
Сен яш олсанъ да, кимсе санъа юкъарыдан бакъмасын. Амма сёзде, яшайышта, севгиде, иманда, темизликте иманлыларгъа орьнек ол.
лякин шимди О, Озь беденини олюмге берип, сизлерни Алланен барыштырды. О, сизлерни азиз, лекесиз ве къабаатсыз этип, Онынъ козю огюне кетиреджек,
Месихнинъкилер озь беденини яман арзуларнен ве истеклернен берабер хачкъа мыхлап къойдылар.
Иса Месих, Алланынъ ве Бабамызнынъ истегенине коре, бизни шимдики яман замандан къуртарайым деп, Озюни бизим гуналарымыз ичюн берди.
Севимли дин къардашларым, Алладан бойле буюк сёзлерни алгъан сонъ, беденимизни ве рухумызны арам эткен эр бир шейден озюмизни темизлейик, Алладан къоркъып, бутюнлей азиз олайыкъ.
Биз шунен гъурурланамыз, темиз виджданымыз да тасдыкълай ки, биз ачыкъ юрекнен ве Алладан кельген темизликнен яшай эдик, бу дюньяда ве айрыджа сизлернен олгъанымызда, инсаний акъылнен дегиль, лякин Алланынъ эйилигинен арекет эте эдик.
Эгер беден истеклерине коре яшасанъыз, оледжексиз. Амма беден истеклерини Рухнынъ кучюнен ольдюрсенъиз, яшайджакъсыз.
Павел инсафлыкъ, озюни тутув ве келеджек Ахирет куню акъкъында айткъанда, Феликс къоркъып: – Энди кет, вакъыт тапкъанымда, сени кене чагъырырым, – деди.
Шунынъ ичюн Алла ве инсанларнынъ алдында инсафымны эр вакъыт саф тутмагъа тырышам.
Биз Алладан олгъанымызны билемиз, бутюн дюнья исе яманнынъ укюминдедир.
Биз Онынъ огюнде азиз ве севгиде къабаатсыз олайыкъ деп, Алла бизни Месихте дюнья яратылмасындан эвель сайлады.
Сизнен лаф этмек ичюн чокъ вакътым къалмады. Бу дюньянынъ башлыгъы келеята. Онынъ пайы Менде ёкъ.
Оны гольнинъ о бир тарафында тапып: – Равви, Сен бу ерге не вакъыт кельдинъ? – деп сорадылар.
Олар экиси Алланынъ огюнде инсафлы адамлар олып, Раббининъ эписи эмир ве къанунларыны къатиен тута эдилер.
Оларгъа берген васиетини хатырлады, буюк севгиси ичюн оларны аджыды.
Олар сизлерге: «Сонъки вакъытта озь алласыз истеклерининъ артындан юрген мыскъылджылар пейда оладжакъ», – дедилер.
Демас шимдики дюньяны севип, мени къалдырды ве Тессалонике шеэрине кетти. Креск – Галатиягъа, Тит – Далматиягъа кеттилер.
Ким Инсан Огълуна къаршы сёз айтса, багъышланыр. Лякин куфюр сёзни Мукъаддес Рухкъа къаршы айтса – не бу дюньяда, не келеджек дюньяда багъышланаджакъ.
Зенгин олмагъа истегенлер сынавларгъа ве къапкъангъа тюшелер, чокъ бош ве зарарлы истеклерге бойсуналар, ве бу истеклер адамларны олюмге ве эляк чукъурына ёллай.
Лякин беля куньлеринде тул къадынларны ве оксюзлерни бакъсанъыз ве бу дюньянынъ арамлыкъларындан сакълансанъыз, сизинъ диндарлыгъынъыз Алла Бабанынъ козю огюнде темиз ве къусурсыз оладжакъ.