1 Белам, РАББИнинъ Исраильге яхшылыкъ тилемектен хош къалгъаныны корип, эвель япкъаны киби фал бакъмады, юзюни сахрагъа чевирди.
Якъупкъа къаршы къаргъыш ёкътыр, Исраильге къаршы ырымджылыкъ ёкътыр. Бир заманда Якъуп ве Исраиль акъкъында: «Алла нелер япты!» – дениледжек.
Сонъ Белам Балакъкъа: – Бутюнлей якъыладжакъ къурбанынънынъ янында бекле. Мен барайым, бельки РАББИ къаршыма чыкъар. О, манъа ачаджагъыны санъа бильдереджегим, – деди ве юксек бир ерге чыкъты.
Лякин санъа къаршы меним бираз айтаджагъым бар: аранъызда Беламнынъ огретювини туткъанлар бар. Белам Балакъны огреткен эди, ве Балакъ Исраиль огъулларыны ёлдан урды; олар путкъа къурбан этильген этни ашады ве ороспулыкъ яптылар.
Бу къадынлар Беламнынъ огютине коре, Пеорнынъ истегине уйып, Исраиль огъуллары ичюн РАББИден юзь чевирмеге мана олдылар. Шунынъ ичюн РАББИнинъ джемааты арасында ёкъ этилюв олды.
Бойледже, Балакъ Беламны сахрагъа бакъкъан Пеор дагъынынъ тёпесине алып барды.
Мен яхшылыкъ тилемеге башладым, чюнки О, яхшылыкъ тиледи. Буны денъиштирип оламам.
Белам Балакъкъа: – Мында, бутюнлей якъыладжакъ къурбаннынъ янында бекле, мен Алланынъ къаршысына барайым, – деди.
Саба турып, Белам Балакънынъ башлыкъларына: – Топрагъынъызгъа къайтынъыз. РАББИ сизнен кеткениме разылыкъ бермеге истемей, – деди.
Шаул Давуткъа: – Алла сени багъышласын, Давут огълум! Буюк ишлер япаджакъсынъ, ишлеринъ де мувафакъиетли оладжакъ, – деди. Сонъ Давут озь ёлунен кетти, Шаул исе озь ерине къайтты.
Шаул, Исраильнинъ учь бинъ энъ яхшы аскерлерини сайлады ве оларны топлап, Зиф сахрасына Давутны къыдырмагъа кетти.
Ким душманыны тапкъанда, оны азат этип, «Акъ ёл», – деп йиберер эди? Бугунь манъа япкъанынъ ичюн РАББИ санъа эйилик этсин.
Моавнынъ ве Мидьяннынъ акъсакъаллары, фалджылыкъ ичюн бахшышларны алып, кеттилер. Беламгъа баргъанда, олар онъа Балакънынъ сёзлерини айтып бердилер.
Балакъ Беламнынъ айткъаныны япты ве эр къурбан еринде бирер бузав ве бирер къочкъарны бутюнлей якъыладжакъ къурбан оларакъ якъты.