12 Сонъра бутюн халкъ, оларгъа айтылгъан сёзлерни анълап, ашамагъа-ичмеге, башкъаларынен пайлашмагъа, буюк къуванчнен байрам этмеге кетти.
Олар бир-бирине: – О бизнен ёл бою лаф эткенде ве Языларны анълаткъанда, юрегимиз къуванып янмай эдими?! – дедилер.
О, берген эмирлеринден ве низамнамелеринден мен айырылмадым, Онынъ сёзлерини юрегимде сакъладым.
Билем ки, менде, яни беденимде яхшы шей олмай. Ичимде яхшылыкъ япмакъ истеги бар, амма оны япмагъа кучюм ёкъ.
Сёзлеринъ огюме келип-кечмез, мен оларны юттым; олар манъа къуванч, юрегиме шенълик олды. РАББИ, Ордуларнынъ Алласы! Адынънен адлангъаным.
Ер юзюнде яшагъанлар бунъа севинип шенъленеджеклер ве бири-бирине бахшышлар ёллайджакълар, чюнки бу эки пейгъамбер ер юзюнде яшагъанларгъа чокъ азап берген эдилер.
Сонъ Нехемья оларгъа: – Энди барынъыз, энъ яхшы ашлар ашанъыз, татлы ичимликлер ичинъиз, кимнинъ азырлагъан шейи олмаса, оларнен пайлашынъыз. Бу кунь Раббимиз ичюн азиз куньдир! Гъамлы олманъыз! РАББИнинъ огюнде къуванч – сизинъ кучюнъиз, – деди.
Левийлилер бутюн халкъны тынчландырып: – Тынчланынъыз. Бу кунь – азиз куньдир! Гъамлы олманъыз, – дей эдилер.
Эртеси куню бутюн халкънынъ къоранта башлыкълары, руханийлер ве левийлилер Узеир кятипнинъ янында, Къануннынъ сёзлерини окъуп анъламакъ ичюн, топлаштылар.
О куньлерде ехудалылар душманларындан къуртулдылар, ве о айда оларнынъ гъамы къуванчкъа, кедерлери де байрам кунюне айландылар. Шунынъ ичюн о куньлер зияфет ве шенълик куньлери олдылар, ве шу куньлери бири-бирлерине бахшышларны ёлламагъа, фукъарелерге де бахшышларны бермеге башладылар.
Буюк къуванчнен РАББИнинъ огюнде ашады-ичтилер, ве экинджи кере Давут огълу Сулейманны РАББИнинъ огюнде падишалыкъкъа ягънен сюрттилер. Цадокъны исе руханийликке ягънен сюрттилер.