1 Къан тёккен шеэрге беля! О, ялангъа ве ягъмагъа толу, мында ягъмаджылыкъ токътамай.
«Къан тёкип, шеэрлерни къурдынъ, акъсызлыкънен къасабаларны яптынъ. Алынъ фена!»
Адамлар къаргъайлар, ялан айталар, башкъаларны ольдюрелер, хырсызлайлар ве ороспулыкъ япалар. Къан эр ерде тёкюле.
Арслан, озь балаларыны тойдурмакъ ичюн, чокъ парчалады, хырсызлады, ыргъачылары ичюн чокъ богъды, озь къобасыны авгъа толдурды, яшагъан ерлерини парчалангъан этке толдурды.
Якъупны харап этмеге, Исраильни чайпамагъа ким ёл берди? Биз РАББИнинъ огюнде гуна яптыкъ, шунынъ ичюн О, ойле шейлер япты. Исраиллилер Онынъ ёлларындан юрмеге истемедилер, Къануныны динълемедилер.
Акъшам дешет келеджек, саба ачылгъандже олар гъайып олып кетеджеклер. Бизни чайпагъанларнынъ такъдири, бизни талагъанларнынъ къысмети ойледир.
Тюркю йырламай, шарап ичмейлер энди, ичкининъ леззети ичкенлер ичюн аджджыдыр.
Амма джанымны ёкъ этмеге истеген адамлар ернинъ теренлигине тюшип кетсинлер.
– Мен санъа къаршы чыкътым, – дей Ордуларнынъ РАББИси. – Дженк арабаларынъны якъаджагъым, арслан балаларынъ къылычнен ольдюриледжек. Энди сен ер юзюнде авгъа чыкъмайджакъсынъ, эльчилеринънинъ сеси башкъа эшитильмейджек.