2 РАББИ адамларгъа путларгъа ибадет этмеге ёл бермез, Алла адамларнынъ акъларыны берер. РАББИ джезалай, Онынъ гъазабы дешетлидир. РАББИ душманларыны джезалар, Озь душманларына къаршы чыкъар.
– Ордуларнынъ РАББИси бойле дей: Мен Сион ичюн пек къасеветлендим. Мен онынъ ичюн пек ачувландым ве къасеветлендим.
Оларгъа седждеге къапанып ибадет этме. Мен – РАББИм, сенинъ Алланъдырым, куньджю Аллам. Мени кореджек козю олмагъан бабаларнынъ къабаатлары ичюн балаларыны учюнджи ве дёртюнджи несильгедже джезалайым.
Айдынъыз, келейик, РАББИге юксек сеснен йырлайыкъ! Бизим Къуртарыджы Къаямызны алгъышлап къычырайыкъ!
РАББИден гъайры, башкъа аллагъа табынманъыз, чюнки Онынъ Ады – «Куньджю»! О – Куньджю Алла!
Ехошуа халкъкъа: – Сиз РАББИге хызмет этип оламазсынъыз. О – Мукъаддес Алла, куньджю Алладыр! О, джинаетлеринъизге ве гуналарынъызгъа даянмаз.
Биз шу сёзлерни айткъан Биревни яхшы билемиз: – Джеза Меним къолумда, къаршылыгъыны Мен береджем. Ве даа: – Рабби Озь халкъыны суд этеджек.
Батыр киби, РАББИ чыкъаджакъ, дженкчи киби, ачувгъа толаджакъ. Гудюрди киби, гъазап толу олып, къычыраджакъ, душманларыны енъеджек.
Алланъыз олгъан РАББИ – эписини якъып ёкъ эткен атештир. О – куньджю Алладыр.
Бундан анълашыла ки, иманлыларны сынавлардан насыл къуртармагъа, джезагъа суд этильген инсафсызларны исе джеза кунюнедже насыл сакъламагъа Рабби биле.
Севимли агъа-къардашларым, озьлеринъиз очь алманъыз, Алланынъ гъазабына ер беринъиз. Язылгъан ки: – Очь алмакъ Меним къолумда, джезасыны Мен берерим, – дей Рабби.
Мени динълемеген миллетлерни ачувланып гъазапнен джезалайджагъым.
О заман РАББИ Озь топрагъыны къорчалайджакъ, Озь халкъыны аджыйджакъ.
Шунынъ ичюн РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Энди сюргюн этильген Якъупнынъ эвлятларыны къайтараджагъым, бутюн исраиллилерге мерамет эйлейджегим, мукъаддес Адымны къорчалайджагъым.
Узакъ олгъанлар ольдюриджи хасталыкътан оледжек, якъын олгъанлар къылычтан йыкъыладжакъ, сагъ къалып къуртулгъанлар исе ачлыкътан оледжектир. Бойле этип, гъазабымны башларына тюшюреджегим.
Ехуда акъайлары, Ерусалим халкъы! РАББИ ичюн сюннет олунъыз, юреклеринъизни сюннет этинъиз. Ёкъса, гъазабым атеш киби ягъаджакъ, яман япкъанларынъыз ичюн сёнмейип янаджакъ.
Огъулларынъ такъаттан кесильди, къапкъангъа тюшкен антилопа киби, эр сокъакъ башында яталар. РАББИнинъ ачувыны бутюнлей корьдилер, Алланынъ джезасыны алдылар.
Эй, Ерусалим! Котериль, котериль, тур аякъкъа! РАББИ санъа Озь къолунен къадени берди, къаде Онынъ ачувына толу эди. Сен къадеден ичтинъ ве аякъларынъда турып оламадынъ.
Къарныны бутюнлей толдурмакъ ичюн, Алла онъа къызгъын ачувыны ёллайджакъ, устюне ягъмур киби ягъдыраджакъ.
Мен афакъанланып, сизге къаршы чыкъаджагъым, япкъан гуналарынъыз ичюн Мен Озюм сизни еди кере джезалайджагъым.
Сенинъ хайырынъ ичюн акимлер – Алланынъ хызметчилеридир. Амма яман иш япсанъ, къоркъ. Аким къылычыны бошуна котерип юрмей. О, Алланынъ хызметчисидир ве яманлыкъ япкъанны ачувнен джезалай.
Меннен лаф эткен Мелек бойле деди: – Ордулар РАББИсининъ сёзлерини хабер эт: «Мен Ерусалим ве Сион ичюн пек къасеветлендим.
Сен киби башкъа Алла ёкъ. Сен адамларнынъ къабаатыны багъышлайсынъ, Сенинъ къысметинъни, халкънынъ къалгъанларыны къанунсыз ишлери ичюн джезаламайсынъ. Онынъ ачувынынъ сонъу бар, О, севгисини косьтермеге севе.
Гог Исраиль топрагъына бастырып келеджек куню, – дей РАББИ-ТААЛЯ, – Меним атешли гъазабым алевленеджек.
Шунынъ ичюн Исраиль топрагъы акъкъында пейгъамберлик эт ве дагъларгъа ве байырларгъа, дере ве вадийлерге бойле айт: – РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: Бакъынъыз, сиз халкълардан хорлав корьгенинъиз ичюн, Мен буларны буюк гъазап ве ачувнен айтам.
Шунынъ ичюн Меним ачувым оларгъа тёкюледжек! Оларны аджымам, мерамет этмем. Къулакъларыма чокъ къычырсалар биле, оларны динълемем!
Бундан сонъ гъазабым сёнеджек, ачувым ятышаджакъ, ве о заман Мен къанаатленеджегим. Оларнынъ башларына гъазабымны тюшюргенимден сонъра, олар биледжеклер ки, Мен – РАББИм, мераметнен оларнен лаф эттим.
РАББИ бутюнлей гъазабыны тёкти, къызгъын ачувыны ёллады; темелини якъып ташлагъан атешни Сионда туташтырды.
Бельки олар РАББИге ялварырлар да, эр бири яман ёлундан чевирилир. РАББИнинъ бу халкъкъа бильдирген гъазабынен ачувы пек буюктир.
РАББИ, Исраильнинъ Алласы манъа бойле деди: – Элимден хышым шарабына толу савутны ал да, Мен сени ёллайджакъ эписи халкъларгъа ичир.
Даима ачувланаджакъсынъмы, аджеба? Гъазабынъ эбедий сюреджекми?» – демейджексинъми? Лафынъ бойле, амма хиянетлик эп япа бересинъ.
Бакъынъыз, РАББИ атеште келир, Онынъ арабалары – боран кибидир. О, гъазапнен джезалайджакъ, алевли атешни ёллап, серт къычыраджакъ.
Эгер адам Алланы саймаса исе, Алла оны ачыкъ-айдын джезалар ве ёкъ этер. Алла беклемез, Оны саймагъан адамны О, тез джезалайджакъ.
Эвель-эзельден, менден ве сенден эвель олгъан пейгъамберлер чокъ топракъларгъа ве буюк падишалыкъларгъа дженк, беля ве ольдюриджи хасталыкъ акъкъында хабер эте эдилер.
Гъазабымнынъ алеви янып, Мен куньджюлигимде шойле дейим: шу куню Исраиль топрагъында буюк бир ер тепренмеси оладжакъ.
О, бинълердже несиллерге мераметини эйлей, къабаатны, джинаетни, гунаны багъышлай, лякин джезасыз къалдырмай, бабаларнынъ къабааты ичюн балаларындан ве торунларындан учюнджи ве дёртюнджи несилине къадар сорай.
– Руханий Харуннынъ торуны, Элазарнынъ огълу Пинехас Меним гъазабымны Исраиль огъулларындан къайтарды, оларнынъ арасында о, Меним ичюн гъайрет косьтерди. Шунынъ ичюн Мен куньджюлигимде Исраиль огъулларыны ёкъ этмедим.
Эр тарафтан онъа къаршы багъырынъыз! Шеэр ярдым сорай, амма къуллелери бозулды, диварлары ерге йыкътырылды. Бу – РАББИнинъ джезасы! Оны джезаланъыз! О насыл япкъан олса, сиз онъа да айны япынъыз!