7 Онынъ алдына бир къадын кельди. Алебастрдан ясалгъан савутта пек паалы къокъулы ягъ кетирип, Онынъ башына тёкти. Иса о вакъыт софра башында отура эди.
Сен Меним башымны зейтюн ягъынен ягъламадынъ, о исе, паалы къокъулы ягънен аякъларымны ягълады, – деди.
Сен Молек путкъа барып, онъа бахшыш оларакъ зейтюн ягъыны кетире эдинъ, къокъулы мислеринъни онъа аджымаздан масраф эте эдинъ, эльчилеринъни узакъ ерлерге ёлладынъ, оларны тап олюлернинъ дюньясына йибердинъ.
Мени янынъа ал, кель ашыкъайыкъ! Эфендим мени озь одасына кирсетти! – Сеннен тааджипленип къуванайыкъ, севгинъни шараптан зияде юксельтейик. – Севги ичюн не къадар ляйыкъсынъ!
Эр вакъыт беяз урбаларны кий, башынъа сюрткен зейтюн ягъынъ да эксильмесин.
Онынъ Мукъаддес Ери тарафына къолларынъызны котеринъиз ве РАББИни алгъышланъыз!
Ольген чибинлер къыйметли майларнынъ мис къокъусыны агъыр къокъугъа чевирир. Бираз ахмакълыкъ да икмет ве шуретликтен устюн келе.
Эль-Яса пейгъамбер, пейгъамберлернинъ бирисини чагъыртып, онъа: – Белинъни багъла, шу зейтюн ягъынен толу савутны ал да, Рамот-Гиладгъа бар.
Шегиртлери буны корип, ачувландылар ве: – Бу масрафларнынъ неге кереги бар?
Иса Бетания къасабасында, лепра хасталыгъынен чекишкен Симоннынъ эвинде софра башында олгъанда, бир къадын алебастрдан ясалгъан савут ичинде, пек паалы темиз къокъулы ягъ алып кельди. О савутны парлап, ягъны Исанынъ башына тёкти.