37 Оларнынъ шашкъанларынынъ сынъыры ёкъ эди. – О, эр шейни яхшы япа, сагъырларны эшиттире, тильсизлерни лаф эттире, – дей эди олар.
Шойле дегенинен, барып къайыкъкъа чыкъты. Шу дакъкъасы ель тынды. Бу шей шегиртлерни даа бетер шашырды.
Къызчыкъ шу дакъкъасы еринден турды ве юрип кетти. О, энди он эки яшларында эди. Бу аджайип шейни корьген адамлар эписи шашып къалдылар.
Шегиртлери къоркъып шашып къалдылар. Бири-бирлеринден: – Кимдир бу я? Ель де, голь де Онъа бойсуналар! – деп сораштылар.
Адам шу дакъкъасы турды, тёшегини котерди ве эписининъ козю огюнде чыкъып кетти. Буны корьгенлер шашып къалдылар. – Биз бойле шейлерни ич бир вакъыт корьмедик! – деп, Аллагъа шукюрлер эттилер.
Сонъ Алла Озю яраткъан эр бир шейге бакъты, ве о, керчектен де пек яхшы эди. Акъшам тюшти, саба ачылды – бу, алтынджы кунь эди.
Акъикъатен, инсафлылар Сенинъ Адынъа шукюр этер, догъру олгъанлар Сенинъ огюнъде яшар.
Халкъ Павел япкъан ишни корьди ве Ликаония тилинде къычырып: – Адам къыяфетини алып, алдымызгъа аллалар тюштилер! – дедилер.
– Биз япкъан ишлеримиз ичюн укюм этильдик ве акъкъымызны аламыз. Амма бу адам ич бир ярамазлыкъ япмагъан.
Буны корьгенлер эписи шашып къалдылар. Бир-биринден: – Бу насыл шей? – деп сорай эдилер. – Насылдыр бир яп-янъы огретюв… Онынъ къудрети о къадар буюк ки, О, арам рухларгъа эмир эте, олар исе Онъа бойсуналар.
О куню сагъырлар китапнынъ сёзлерини эшитеджек, къаранлыкъта ве зульметте олгъан кёрлар корип башлайджакъ.
Олар кеткен сонъ, Исанынъ алдына бир джин ургъан тильсизни кетирдилер.
Иса: – Бу аджайип шей акъкъында кимсеге айтманъыз, – деп буюрды. Амма О, не къадар: «Айтманъыз», – десе де, халкъ даа чокъ айтып юре эди.
Шу куньлерде кене чокътан-чокъ адам топланды. Ашамагъа бир шей къалмагъаны ичюн, Иса шегиртлерини янына чагъырып: