21 – Ичтен, я да инсаннынъ юрегинден яман фикирлер, ороспулыкъ, хырсызлыкъ, адам ольдюрюв,
Адамнынъ юреги эр шейден алдатыджы ве пек бозукъ; оны ким анълап олур?
Адамнынъ юрегинде яман фикирлер, адам ольдюрюв, аиле садыкълыгъыны бозув, ороспулыкъ, хырсызлыкъ, ялан шаатлыкъ, куфюр сёзлер догъып, ондан чыкъалар.
Энди бу яманлыгъынъдан тёвбе этип, Аллагъа ялвар, бельки юрегинъдеки ниетинъни багъышлар.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – О куню акълынъа яман тюшюнджелер келеджек, ве сен ярамай ишлер япмагъа ниетленеджексинъ.
Иса исе оларнынъ фикирлерини билип: – Сиз не ичюн юреклеринъизде бойле яман фикирлер тутасыз? – деди.
Эй, Ерусалим, къуртулмакъ ичюн, юрегинъни яман шейлерден темизле. Къара ниетлеринъ ичинъде даа не къадар къаладжакъ?
сизлер адам айырып, яман ниетнен суд этмейсизми?!
Эр шейден зияде юрегинъе мукъайт ол, чюнки яшайыш чокъракълары ондандыр.
Амма Иса оларгъа: – Сиз адамларнынъ огюнде озюнъизни инсафлы этип косьтересиз, лякин Алла юреклеринъизни биле. Адамларда кокке котерильген шей Алланынъ огюнде пистир, – деди.
аякълары яманлыкъкъа чапар, къабаатсыз къанны тёкмеге ашыкъар. Фикирлери – яман фикирлердир, чевре-четини йыкъа ве къыралар.
Эй, Алла, Адынъ иле мени къуртар, къудретинъ иле мени догъру суд эт!
Онынъ тили ошек айтмаз, о, достуна яманлыкъ япмаз, якъын адамыны акъаретлемез.
Эмирнинъ ярдымынен гуна фырсат тапып, меним юрегимде эр тюрлю истекни уятты. Къанун олмагъанда исе, гуна олюдир.
Сатмаздан эвель эписи сенинъки эди. Сатылгъандан сонъ да акъчанынъ эписи сенинъ къолунъда эди. Не ичюн юрегинъде бойле ниет беслединъ? Сен адамларгъа дегиль, Аллагъа ялан айттынъ.
РАББИ кибирлилернинъ эвини харап этер, тул апайнынъ сынъырыны исе къуветлендирир.
Я РАББИ, Сенинъ эвинъде ким отураджакъ? Ким мукъаддес дагъынъда яшайджакъ?
Адам Алланынъ огюнде насыл инсафлы ола билир? Къадындан догъгъан бирев насыл темиз ола билир?
Кирли адамдан ким темиз олып догъар? Ич кимсе!
Къурбанларнынъ мис къокъуларыны алып, РАББИ Озю-Озюне: – Энди адамлар ичюн ер юзюни къаргъамайджагъым. Оларнынъ фикирлери яшлыкътан ярамайлыкъкъа ынтылгъанына бакъмадан, Мен ер юзюнде яшагъанларнынъ эписини бир даа къырмайджагъым, – деди.
РАББИ адамларнынъ ер юзюнде яманлыгъы чокъ олгъаныны, оларнынъ эписи тюшюнджелери ве юреклерининъ ынтылувлары эр вакъыт тек яман олгъанларыны корьди.
Бедений истеклерине коре яшагъанымызда, Къанунгъа коре гуналы истеклер беденлеримизнинъ мучелеринде арекет эте эдилер, ве олар кетирген берекет олюм эди.
Баш чалгъыджы ичюн. Телли чалгъы алетлеринде. Давутнынъ маскили.
Бир вакъытта бизлер акъылсыз, сёз динълемеген, ёлдан урулгъан адамлар эдик. Чокъ тюрлю яман истек ве зевкъларгъа къул олып, яманлыкънен ве пахыллыкънен яшай эдик, пис олып, бир-биримизни кореджек козюмиз ёкъ эди.
РАББИге къаршы чыкътыкъ, Ондан вазгечтик, Алламыздан юзь чевирдик. Зорбалыкъ ве хаинлик акъкъында айттыкъ, ялан сёзлерини тюшюнип, сёйледик.
Сиз исе деделеринъизден даа бетер этесинъиз. Эр биринъиз юрегинъизнинъ яман инатлыгъына коре яшайсынъыз, Мени динълемейсинъиз.
Сонъ О: – Адамнынъ ичинден чыкъкъан шейлер исе оны арам этелер, – деди.
аиле садыкълыгъыны бозув, ачкозьлюлик, яманлыкъ, алдав, ахлякъсызлыкъ, пахыллыкъ, куфюр сёзлер, менменлик, акъылсызлыкъ чыкъа.
Онынъ ичюн, сизинъ гуналы табиатынъызны: ороспулыкъ, пислик, ахлякъсызлыкъ, яман арзулар ве путперестликке тенъ олгъан ачкозьликни ёкъ этинъиз.