29 Шу ань къадыннынъ къан акъувы токътады. Хасталыгъындан къуртулгъаныны бутюн беденинен дуйды.
Иса исе онъа: – Къызым, сени иманынъ тедавийледи. Тынчлыкънен бар ве хасталыгъынъдан азат ол, – деди.
Чокъ адамны тедавийлегенини билип, чешит хасталыкъларгъа огърагъанлар бир-бирини итеклеп, Онъа токъунмакъ истей эдилер.
Сарайынънынъ юкъары одаларыны кок къуббеси устюнде къургъансынъ, булутларны Озюнъе араба этип, ельнинъ къанатлары устюнде кезесинъ.
Я РАББИ, Санъа умют багъладым, мен ич бир вакъыт утанмайым! Озь догърулыгъынъда къуртар мени!
сынъырларынъ ичинде аманлыкъ бере, энъ яхшы богъдайнен сени тойдура.
– Эгер сизлер РАББИ-Таалянъызнынъ айткъанларыны эшитсенъиз ве Онынъ козю алдында истегенини этсенъиз, эгер эмирлерине къулакъ ассанъыз ве эписи низамнамелерини кутьсенъиз, о заман Мен мысырлыларгъа ёллагъан хасталыкълардан бирини сизге ёлламам. Мен – РАББИм, сенинъ Тедавийлейиджинъим, – деди РАББИ.
Топракъта ачлыкъ, я да веба хасталыгъы, я да бирде-бир осюмлик хасталыгъы, куф, чешит тюрлю сарынчкъа олса, я да душманлар халкънынъ топрагъындаки шеэрлерини хорласалар, эр тюрлю беля-къаза я да хасталыкъ олса,
Устю кирли олгъан апайынен яткъан акъай апайнынъ акъувларыны ачкъандыр, къадын да къанларынынъ акъувыны ачкъандыр. Экиси де халкъ арасындан ёкъ этильсин.
О вакъыт Иса чокъ адамларны хасталыкълардан ве оларны чекиштирген дертлерден тедавийлей, яман рухлардан къуртара, чокъ сокъурларнынъ козьлерини ача эди.
Ёл бою кеткенде, бир къадын Онынъ артындан етип, урбасынынъ этегине тийди. О апай он эки йылдан берли къан джоя экен.
Озюнджесине: «Эгер мен Онынъ урбасына биле тийсем, тюзелирим», – деп тюшюнген.
Эвни янъыдан сылагъандан сонъ, руханий эвге кирип бакъкъанда, куф даркъалмагъаныны корьсе, руханий эвни темиз деп илян этсин, чюнки куф кечкен эди.