50 О вакъытта эписи, Исаны къалдырып, къачып кеттилер.
Иса шегиртлерине: – Сиз эпинъиз ёлдан уруладжакъсыз. Языда шойле язылгъан: Чобанны урып йыкъсам – къойлар да дагъытыладжакъ.
– Мына, ойле вакъыт келеята ве энди кельди ки, эр биринъиз озь тарафынъызгъа къачаджакъсыз, ве Мен бир Озюм олып къаладжагъым. Амма Мен ялынъыз дегилим, чюнки Баба Меннен берабер.
Озюмни биринджи кере къорчалагъанымда, ич кимсе меним тарафымны алмады, аксине, эписи мени ташлап кеттилер. Олар бунынъ ичюн джевап бермесин.
Оларнынъ къувети – Сенсинъ, Сенинъ разылыгъынънен бизим союмыз гъалебе къазаныр!
Сенден котек ашамамны четлештир, ураджакъ къолунъдан мен ёкъ олам.
– Сизге айттым да, бу Меним. Эгер Мени къыдырсанъыз, бу адамларны йиберинъиз, кетсинлер, – деди оларгъа Иса.
– Юзюмни бир Озюм бастым, халкълардан ич бири ёкъ эди янымда. Оларны ачувнен бастым, гъазапнен таптадым; къанлары урбаларыма сачрады, бутюн кийимлериме септирдим.
Мен эр кунь Алланынъ Сарайында сизинъ аранъызда олып, окъута эдим, сизлер исе Мени якъаламадынъыз. Амма Язылар беджерильмек керек.
Исанынъ артындан чыплакъ тенине орьтю саргъан бир яш огълан кетти. Аскерлер оны тутмагъа истедилер.
