42 Шу дакъкъасы лепра хасталыгъы ёкъ олып, адам элял олды.
Меним сизге айткъан сёзюм ичюн сиз энди темизсинъиз.
Шу ань къадыннынъ къан акъувы токътады. Хасталыгъындан къуртулгъаныны бутюн беденинен дуйды.
О, хастанынъ янына барып, оны къолундан тутып турсатты. Къадыннынъ сыджагъы шу дакъкъасы тюшти. О турып, оларгъа софраны донатты.
– Эй, къадын, сенинъ иманынъ буюк! Истегенинъ олсун! – деди. Къадыннынъ къызы шу ань тедавийленди.
Дамыны бакъынъыз, РАББИ не къадар эйидир! Не къадар бахтлыдыр Онъа умют багълагъан адам!
Иса оны аджыды, къолуны узатып хастагъа тийди де, шойле деди: – Мен истейим, сени эляллап тедавийлейим.
Иса оны сертликнен тенбиелеп: – Сакъын, кимсеге бир шей айтма! Руханийге барып корюн де, тедавийленгенинъ ичюн Муса буюргъан шейни бер де, шу эписине шаатлыкъ олсун, – деди.