11 Коклерден: – Сен Меним севимли Огълумсынъ, Сенден пек мемнюним, – деген бир сес эшитильди.
– Мына – къулум! Мен оны сайладым ве онъа ярдым этем! О – джанымнынъ чырагъыдыр. Онъа Озь Рухумны бердим; О, халкъларгъа адалетликни илян этер.
Шу вакъытта бир булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Булут ичинден: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Оны динъленъиз! – деген бир сес кельди.
Коклерден: – Бу – Меним севимли Огълумдыр! Мен Ондан разым! – деген сес эшитильди.
Мен РАББИнинъ низамнамесини бильдиреджегим. О, Манъа деди: «Сен Меним Огълумсынъ. Бугунь Мен Санъа Баба олдым.
бизни къаранлыкъ укюмдарлыгъындан къуртарды ве севимли Огълунынъ Падишалыгъына алып кирди.
Алла дюньяны ойле севди ки, Озюнинъ бирден-бир Огълуны берди, Онъа инангъан эр бир адам гъайып олмасын, лякин эбедий омюрни алсын.
Меним акъкъымда Мени ёллагъан Бабамнынъ Озю де шаатлыкъ этти. Сиз Онынъ сесини ич бир вакъыт эшитмединъиз, къыяфетини де корьмединъиз.
Энди мен корьдим ве шаатлыкъ эттим: мына бу Адам – Алланынъ Огълудыр.
Булутнынъ ичинден бир сес чыкъып: «Бу Меним Огълумдыр; Оны Мен сайладым; Оны динъленъиз!» – деди.
Пётр бу сёзлерни даа айткъанда, апансыздан бир нур сачкъан булут пейда олып, оларны кольгесинен къапатты. Шу булут ичинден бир сес чыкъты: – Бу Меним севимли Огълумдыр, Мен Ондан разым! Оны динъленъиз!
Биз инандыкъ ве бильдик ки, Сен – Алланынъ Азизи оласынъ.
Мына – Мен сайлагъан Къулум, севгилим ве джанымнынъ чырагъы! Мен Онъа Озь Рухумны береджегим, О, эписи халкъларгъа адалетликни илян этеджек.
Иса сувдан чыкъкъанда, кок ярылды да, О, Алланынъ Рухуны корьди. Рух Исагъа гогерджин киби эне эди.
Мукъаддес Рух беден корюнишинде, гогерджин сымасында Онынъ устюне энди. Коктен: – Сен Меним севимли Огълумсынъ, Мен Сенден разым, – деген сес эшитильди.